ΤΟΥ ΔΕΚΑΝΕΑ

Για τους αποχωρισμούς και τη γεύση πικραμύγδαλου που τους συνοδεύουν έχω ξαναγράψει. Δε θα επανέλθω στα ίδια. Ως άνθρωπος (πρόβατο) που λακανικά (καλώς ή κακώς) πορεύομαι στη ζωή μου, τρεφόμενος κι εν τέλει ζώντας απ'την απώλεια και τη θλίψη που οι μνήμες της παρέλκουν, ξέρω ότι κανείς και τίποτα πραγματικά δε φεύγει. Όλοι είναι και μένουν εδώ. Είτε ως σκέψη, είτε ως αγαπημένα αντικείμενα, είτε ως ιστορίες, είτε ως όνειρα.. Έχοντας μάλιστα κι αυτή την αλαφροΐσκιωτη πίστη στη μετά θάνατον ζωή, ίσως σε κάποιο fiction πέρασμά μας σε άλλη διάσταση, δε λυπάμαι, με την αποδεκτή έννοια του όρου, για το θάνατο κάποιου. Είτε πρόκειται για γνωστό κι αγαπημένο είτε για άγνωστο κι αδιάφορο. Αυτά όμως σε γενικές γραμμές. Σε σχέδια αφηρημένα μιας συγκεκριμένης βιοθεωρείας... Απλά, ετούτος ο αποχωρισμός ήταν λίγο διαφορετικός. Ετούτος πόνεσε σε όσους τύπους λογικής κι αν έβαλα τα νούμερά του. Πόνεσε χαρακιά στα πλευρά μου γιατί νόμιζα πως είχαμε ακόμη καιρό. Πόνεσε σκίσιμο στο δέρμα από σελίδα βιβλίου γιατί νόμιζα πως ο "εξ ανδραγαθείας δεκανέας" θα άντεχε λίγο ακόμη. Πόνεσε γιατί αυτός ο παππούς μου ανήκε στους 2-3 ανθρώπους που αγάπησα περισσότερο ως τώρα στη ζωή μου..