ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΕΝΟΥΝ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ..

Θεσσαλονίκη 5/Χ/2010

Είναι όλα ένα παιχνίδι δύο πόλων; Αρνητικό θετικό; Γίνεται συνεχώς να μπαίνουμε σ’ αυτή την παλαίστρα ως διαιτητές που θα αναδείξουν τον έναν απ’ τους δύο νικητή; Μανιχαϊστικά πορευόμαστε; Γκολ ή άουτ; Και τα δοκάρια; Αυτά δε δίνουν δεύτερη ευκαιρία;.. Ξέρεις κάτι; Είναι τόσες οι φορές που δεν σου απαντάω, όχι γιατί δεν έχω απάντηση, αλλά γιατί δε θέλω να έχω. Όσο κι αν τα έχω φλερτάρει στη ζωή μου, δε γουστάρω όλα τα ερωτηματικά. Όσοι με διαβάζουν με θεωρούν μανιακό της θάλασσας, των κοριτσιών, του ποτού, του ποδοσφαίρου και των ερωτηματικών. Ε, δεν είναι έτσι. Λάθος τους! Λατρεύω τη θάλασσα αλλά έχω ζήσει και μακριά της, μ’ αρέσουν μόνο τα ιδιαίτερα κορίτσια που έχουν έρωτα στην άκρη των δαχτύλων τους και νικοτίνη στο φιλί τους, πίνω μόνο για απόλαυση και μόνο όταν περνάω καλά (όχι όταν είμαι καλά, άλλο αυτό έτσι;), μ’ αρέσει το ποδόσφαιρο ως η πιο αλήτικη απ’ τις τέχνες και σε καμία άλλη μορφή του, και θέλω τα ερωτηματικά που βοηθάν τα κείμενα να μην έχουν μόνο γωνίες. Που αποτελούν το safe σε κάθε γκρέμισμα αυτού που το διαβάζει ή αυτού που το γράφει…… «Αν δε σ’ έψαχνα, θα μ’ έψαχνες ποτέ;».. Να δώσω ξανά απάντηση ή καλύτερα να περιμένω απάντηση;