Μια σιωπή που με τρομάζει

"Δεν είναι η σιωπή φωνή. Φωνή είναι μόνο η φωνή.."

                                                  (Οδυσσέας Ιωάννου)

Γιατί σιωπούν οι ποιητές; Μέρες τώρα γυρίζει στο μυαλό μου το ερώτημα. Γιατί σε μια τόσο δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα η πένα τους, αλλά κυρίως η φωνή τους πιάνει συρτάρια και κρύβεται; Γιατί σιωπούν οι Λόρκα των ημερών μας; Το ανάστημά τους κι αν είναι μικρό, αυτό δεν το δικαιολογεί. Γιατί τα πόδια μεγαλώνουν απ' της στιγμής την παρουσία κι όχι απ' του δωματίου τα προκάτ στιχάκια. Γιατί σιωπούν αυτοί που θα πρεπε να παρασέρνουν σε επαναστάσεις και αντίσταση; Αυτοί που εύκολα θα μπορούσαν να γεμίσουν πλατείες με μια τους πρόταση; Είναι δυνατόν να υποκατάσταθηκαν απ' το Facebook; Με τρομάζει μια τέτοια στάση του πνεύματος. Γιατί είναι ακριβώς αυτό: στάση. Τέλμα με τα δυο πόδια χωμένα μέσα. Γιατί είναι ακριβώς αυτό: ζων θάνατος. Γράμματα που φυτοζωούν, γλώσσες που αλλάζουν λειτουργία. Γίνονται απλά ανταλλακτήρια λέξεων. Χάνουν το επικοινωνιακό τους νόημα. Κάτι τέτοιες μέρες φοβάμαι. Χίλια βιβλία μας είχαν προετοιμάσει γι' αυτό. Απ' τον Όργουελ στο Χάξλεϋ κι από 'κει στο Φίλιπ Ντικ όλα μιλούσαν για τις μέρες που το μυαλό θα πάψει να συνεργάζεται με την καρδιά, με την ψυχή. Και νόμιζα οι ποιητές θα ήταν πάντα το safe μας σε τέτοιες μελλοντολογικές Κασσάνδρες. Τι γίνεται; Βρίσκουμε τρόπους να ξεφεύγουμε διαρκώς απ' το τέλος της Ιστορίας και αφηρημένοι φτάσαμε στο τέλος της ποίησης; Της ποίησης όχι ως κούφιας τέχνης, όχι ως ποίησης για την ποίηση αλλά ως ποίησης για τη ζωή. Ας ξυπνήσει ένας. Ας ορθώσει ανάστημα ένας. Κυρία Δημουλά;