Γαμώτο σου, Γενάρη..

Κοντεύει τρεις. Κοιμάσαι δίπλα μου στον καναπέ. Δύσκολη η μέρα σήμερα. Πονάει πάλι το στομάχι μου. Σηκώνομαι, ψαχουλεύω τα συρτάρια σου για ένα ζαντάκ. Εγώ που άνοιγα την πόρτα μου μετά από χίλια κουδούνια μόνο στην ασπιρίνη, πλέον φλερτάρω με όλη τη χημεία. "Ποιος Γενάρης ήταν εύκολος για να 'ναι κι αυτός;".. Το ξέρω, δεν αρματώνω τις προτάσεις μου για σύγκρουση. Μεγαλώνω μάλλον. Νιώθω να μην αντέχω. Ανά μήνα, ανά δυο μήνες να βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση, δεν το σηκώνει το μυαλό μου, δεν το σηκώνει το σώμα μου. Ψάχνω λύσεις, προσπαθώ συνεχώς να σκεφτώ πού βρίσκεται το click button, πώς θα πάω στη δίπλα αίθουσα.. Κοιμάσαι δίπλα μου. Σε φέρνω κι εσένα στα ζόρια μου. Δαγκώνω το λαιμό σου για να σου αφήσω απ' το δηλητήριο που κυλάει μέσα μου. Δε θα τα βγάλει αλλιώς το αίμα μου πέρα. Μην το πάρεις στραβά. Άγαρμπος είμαι. Τρυφερότητα θέλω να σου δώσω. Ξέρεις πόσες φορές αναρωτιέμαι πόσα χαμόγελά σου αγοράζεις από 'μένα; "Ναι το διάβασα. Είχα πολύ καιρό να διαβάσω κάτι τόσο ωραίο. Γι' αυτό τον γουστάρω, είπα".. Κοιμάσαι δίπλα μου. Είσαι η ηρεμία μου. Αρκεί να γυρίσω λίγο να σε κοιτάξω. Ξέρω τότε ότι η Τενάρ θα γυρίσει στον Γκεντ. Ότι η μαγεία δεν πεθαίνει... Να πάρουμε μεγαλύτερο καναπέ. Μη φύγεις μια μέρα και πας στα Bo Concept να τον βρεις. Να 'σαι συνέχεια εδώ. Να σε κοιτάζω. Να μην "παθαίνω πανικό"... Κοιμάσαι δίπλα μου. Κακή βραδιά του Γενάρη. Εξ ορισμού μελαγχολική. Η βραδιά. Κι εσύ όμως...