"Είναι σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει. Να γιατί πρέπει να γράφουμε."
Οδυσσέας Ελύτης
Και πάλι στο "ανήκειν". Και πάλι στα δρομάκια που σιχαίνεσαι να περνάς. Τι τα φοβάσαι μάτια μου; Οι πληρωμένοι φονιάδες, με τα εγχειρίδια και τις λάμες που γυάλιζαν στο φως του φεγγαριού, έχουν μείνει στο Μεσαίωνα και στις σελίδες του Ρεβέρτε. Γιατί οι κτήσεις να αφορούν μόνο ενωμένα μόρια ύλης χωρίς έλλογη ψυχή; Πάντα στις ευκολίες θα καταφεύγουμε; Πόσο εύκολα λοιπόν, και για πόσο, θα βρίσκεις την κρυψώνα του "με πνίγει"; Κάτω από ποιες κουβέρτες θα τρυπώνεις, σε ποια ντουλάπια θα μπαίνεις σε πέντε, είκοσι, πεντακόσια χρόνια; Δε θέλω δικά μου ραδιόφωνα, δικό μου υπολογιστή, δικά μου μολύβια. Θέλω δικό μου τον λαιμό σου, δικά μου τα πόδια σου, τα στήθη σου, τις ρώγες τους, τα χείλη σου.. Το "νυν έχον" μου να ταυτίζεται -εκατοστό το εκατοστό- με τη φιγούρα σου. Κι αυτό να μη σου στερεί. Να σου δίνει.
4 comments:
Η κτητικότητα Πρόβατο δεν είναι κακή. Ούτε καλή. Παν μέτρον άριστον.
Γεια σου Ηώ... Δεν έθεσα ποτέ θέμα καλού-κακού! Μακριά από 'μένα τέτοιοι χαρακτηρισμοί!
Λοιπόν διαβάζοντας μου φέρνεις στο νου κάτι που είχε γράψει ο Μονσιέ Προδρόμου στο fb status του προ πολλού... :
- έχω γίνει ζητιάνος -
κι όπως φαντάζομαι εννοούσε (όρκο δεν παίρνω) επρόκειτο για την πιο παράξενη ζητιανιά του κόσμου, που τελικά δίνει, ακόμη και τη στιγμή που ζητά ...
άραγε το δικό σου ζητώντας να είναι κάτι αντίστοιχο;
ψοφάω να το συζητήσουμε περαιτέρω με έχετε βάλει σε σκέψεις - πού μοιάζουμε και πού διαφέρουμε σ' αυτό; θέλω να πω, δεν είναι ακριβώς η 'κτήση ' το ζήτημα .
Κι όμως Setty, ακριβώς η κτήση είναι. Ο διαρκής οργασμός (στη σχέση, στη μέρα, στο ξεδίψασμα) στο να βλέπεις το "είμαι δικιά σου για όλα κι άχρονα", στα μάτια της όταν σε κοιτάζει..
Post a Comment