Reset. Restart.

Reset. Restart. Δεν έχει άλλο τρόπο. Επανεκκίνηση αφού πρώτα σβήσουμε και την τελευταία λέξη του Οκτώβρη. Αφού θυσιάσουμε στους θεούς μας ζητώντας τους εκδίκηση έναντι καθεμιάς μέρας αυτού του άθλιου μήνα. Δεν έχει άλλο τρόπο. Με ενοχλεί που το λέω αλλά στα ίσα δεν μπόρεσα να τα βάλω μαζί του. Ήττες σε επανάληψη. Χαστούκια και πόνος χωρίς καν το δείγμα της ερωτικής ηδονής σε κάποια μορφή τους. Αστοχίες που έπαιζαν με το στομάχι μου και την αντοχή του σε λεξούλες όπως άγχος, αϋπνία, αντιπαραθέσεις. Reset και παρακάτω. Καλωσορίζοντας τις βροχές και τις ομίχλες του Νοέμβρη, ψάχνοντας τα podcast που γίνονται γλυκιά συνήθεια, ανοίγοντας καινούρια βιβλία που ίσως γίνουν λατρεμένα, φτιάχνοντας ιστορίες, πλέκοντας κείμενα για τη θεματική εβδομάδα του fridge. Δεν προδικάζω το όμορφο. Δεν προπληρώνω τη νίκη. Για το αλλιώς μιλάω. Το διαφορετικό που κάνει τις καλύτερες κουμπαριές με τα Restart της ζωής μας. Φεύγεις. Ας σε πάρει κι εσένα ο Διάολος Οκτώβρη...