Ναι, αλλά να παίξουμε μπάλα...

-Ναι, αλλά να παίξουμε μπάλα...

-Σσσς. Εσύ λες να μην το προσπαθήσουμε; Η βασική πράξη αντίστασής μας είναι. Ο δυναμίτης στα θεμέλια του συστήματος. Και μόνο το στρογγυλό σχήμα της σε έναν κόσμο γεμάτο γωνίες φέρνει ρίγος στους Κυνηγούς. Τεντώνει τα νεύρα τους, δίνουν –πολλές φορές άθελά τους- εντολή στο δάχτυλο να χαϊδέψει τη σκανδάλη του όπλου στη μέση τους. Ξέρεις γιατί; Θα σου πω για να μάθεις. Το στρογγυλό φέρνει στο νου την επιστροφή. Το ταξίδι που έχει ως επιλογή τερματισμού το αρχικό λιμάνι. Το φεύγω που γίνεται με το κεφάλι γυρισμένο και τη ματιά υπόσχεση για ξαναντάμωμα. Σε τούτο τον κόσμο όμως που ζούμε, πάνε αιώνες τώρα, που ο κάθε χωρισμός έχει με βουλοκέρι τη σφραγίδα του μόνιμου, του οριστικού. Το μαχαίρι είναι διαρκώς στο λαιμό. «Μείνε» φωνάζουν τα μεγάφωνα στα αφτιά μας 12 φορές τη μέρα. «Μείνε», να τρέμεις να γκρεμίσεις ό,τι γνώρισες, ό,τι έφτιαξες, ό,τι κληρονόμησες. Αυτός είναι ο κόσμος, η γη, ο πλανήτης σου. Αυτός ο μικρόκοσμος θα είναι ο πρώτος και ο τελευταίος σου. Αντέχεις να κάνεις το παραπέρα βήμα; Σου το επιτρέπουν αλλά δε θα γυρίσεις ποτέ πίσω. Δε θα ξαναδείς όσους αγάπησες, δε θα ξανασκάψεις τα χωράφια που έσπειρες και φύτρωσαν και σε φύτρωσαν. Δε θα ξαναπερπατήσεις στους ίδιους δρόμους, δε θα ξανακλωτσήσεις τα ίδια χαλίκια. Για πάντα αντίο, για πάντα τέλος. Τι εξασφαλίζουν έτσι; Την ομοιομορφία. Όχι στον τόπο, όχι στην εικόνα. Στον χρόνο, στη διάρκεια. Ξέρεις πόσες γενιές μένουν κολλημένες σε αυτά που βρήκαν απ’ τους προηγούμενους; Ξέρεις πόσους χειμώνες τα κρύα βρίσκουν τους ανθρώπους στις ίδιες γωνιές, με τα ίδια ρούχα, με τις ίδιες ακούνητες σκέψεις;

Γι’ αυτό σου λέω: και βέβαια θα προσπαθήσουμε να παίξουμε μπάλα. Κάθε φάλτσο στα σουτ μας, μια μικρή νίκη απέναντί τους θα είναι. Κάθε καμπύλη της ασπρόμαυρης ένα ακόμη αναμμένο φυτίλι στα μέγαρά τους. Πρέπει να προσέχουμε όμως. Είναι πολύς ο δρόμος ως την αλάνα. Τα παιδιά θα μας περιμένουν εκεί. Αυτοί, δυο, τρεις, τέσσερις μαζί θα βρουν τους τρόπους τους να ξεγελάσουν τα μπλόκα των Κυνηγών. Αρκούν σκυθρωπά πρόσωπα, σωστές απαντήσεις και να είναι χαλαροί στο σωματικό έλεγχο. Εμείς όμως; Εμείς οι δύο πώς να φτάσουμε σώοι; Πώς να περάσουμε έναν πλανήτη μέσα από μια κουμπότρυπα; Ποιες διαδρομές να ακολουθήσουμε; Τα GPS στημένα, μας στέλνουν αλάθευτα σε αυτούς. Κάθε γωνία μπορεί και να είναι η τελευταία που στρίψαμε στη ζωή μας, κάθε στενοσόκακο το τελευταίο που περπατήσαμε.

Αυτή τη βδομάδα το Fridge.gr έχει αφιέρωμα στο μέλλον. Το κείμενό μου πιάνει τα μονοπάτια της δυστοπίας και αφηγείται μια ιστορία όπου το ποδόσφαιρο είναι απαγορευμένο και η μπάλα το σύμβολο του Κακού. Αν θες να διαβάσεις ολόκληρο το κείμενο μπες

ΕΔΩ!!!