Ένα τραγούδι που φέρει το θάνατο ως κορεό στις τρίχες των χεριών, που φέρει πόνο, που ουρλιάζει για στιγμές της ιστορίας των οποίων οι αιχμές κόβουν σαν σπαθί από ατσάλι βαλυριανό, είναι ντυμένο την ηρεμία κατάσαρκα. Δέρμα-μουσική. Λευκό, κατάλευκο δέρμα-μουσική. Ποιος δρόμος; Ποια αυτοκίνητα; Ποια πόλη; Φλας, στην άκρη, στάση.
Κύριε Μάνο, δεν το καταλαβαίνω. Αλήθεια το λέω. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Πώς γίνεται εσείς κι εμείς να είμαστε από τον ίδιο τόπο; Πώς γίνεται εσείς κι εμείς να πήραμε τα ίδια 24 γράμματα και να τα κάναμε τόσο διαφορετικές λέξεις, κείμενα, στίχους; Πώς γίνεται να ακούσαμε των ίδιων πουλιών τους σκοπούς, τα ίδια σφυρίγματα του μαΐστρου, την ίδια βοή της θάλασσας και να τα φτιάξαμε τόσο διαφορετικές μελωδίες; Κύριε Χατζιδάκι, δεν είναι θέμα μόνο ταλέντου, έμπνευσης, θείας πνοής. Αν ήταν έτσι θα είχα την εξήγηση. Όχι. Είναι και κάτι άλλο. Κάτι που ακόμη δεν το έχουμε σκεφτεί, κάτι που μας διαφεύγει. Κάτι σαν ένα επιπλέον πλήκτρο στο πιάνο που δεν βλέπουμε, σαν μια στροφή σε κάποιο δρόμο που συνεχώς αγνοούμε. Η διαρκής παρουσία σας στο παρόν μας εκφράζεται μέσα από την αδυναμία μας να μιλήσουμε απόλυτα όμορφα, απόλυτα τέλεια για αυτήν.
Χαμογελάω μόνος μου. Μάλλον δε θα βρω τώρα την απάντηση. Βγάζω το mp3 απ΄ την τσέπη. Repeat, φλας. Ο οδηγός που έρχεται σταματάει και με αφήνει να ξεκινήσω. Είπαμε: ο κόσμος άλλαξε!
2 comments:
το καλύτερο post σου μέχρι σήμερα! (αστειεύομαι, κομματάρα, ευχαριστώ που μου το μάθες. -απο ένα παιδί στον διαδυκτιακό κάμπο)
λατρεία κομμάτι! (παιδί ελπίζω να κυνηγάς κι εσύ τους διαδικτυακούς αστούς!)
Post a Comment