Όσοι τρών' απ' τα σκουπίδια...

Ταρακούνησέ με πάλι Παύλο. Ξεφτίλισε το παρόν μου. Μη μ' αφήνεις να περνάω το πρωί ανέμελος μπρος απ' τους ανθρώπους που ψάχνουν στους κάδους. Ξεφτίλισέ με σου λέω. Όσα μου αξίζουν δώσ' τα μου στη μούρη. Τρίψ' τα μου στη σιγουριά μου ότι με δυο-τρία κειμενάκια και τη βοήθεια σε πέντ'-έξι ανθρώπους κάνω το χρέος μου. Βάλε μουσική στην άθλια υποκρισία μου. Κάνε με να σιχαθώ τον καθρέφτη μου για κάθε ρυτίδα που προσπάθησα να καλύψω, για κάθε άσπρη τρίχα που νόμισα με ασχήμιζε. Αλλού το δύσμορφό μου, φωταγώγησέ το μου! Φτάσαμε τη γειτονιά μας, τη χώρα μας, τον κόσμο μας εκεί που ο ανθρωπισμός αποστρέφεται την ίδια του τη ρίζα, κι όμως... Κι όμως επιμένω να δηλώνω και άνθρωπος και αριστερός και ευαίσθητος. Αηδία. Μέλος μιας κοινωνίας που καλλιεργεί συμπεριφορές που όζουν, δεν μπορώ παρά να είμαι η ίδια αυτή κοινωνία. Τραγούδα ξανά, εξαιρετικά, Παύλο την κατάντια μου. Κατέβασε τα παντζούρια μου, κλείσε με στο καβούκι μου, κάνε με να ντραπώ να βγω έξω, να ντραπώ που με βλέπουν να πηγαινοέρχομαι στις δουλίτσες μου, στις τακτοποιημένες βεβαιότητές μου.

Παύλο, έφτιαξες ένα ακόμη αριστούργημα. Θα 'θελα να στο 'χα χαλάσει. Να μη σου είχα δώσει τους λόγους. Το 'κανα όμως. Πάλι το 'κανα γαμώτο...