Την εβδομάδα της σιωπής, δια της αφής η ανάσταση

Ας μην μπούμε στη συζήτηση της πίστης. Ας το κρατήσουμε στα επίπεδα του ανθρώπου. Κι εκείνος εξάλλου ως άνθρωπος την πέρασε ετούτη τη βδομάδα. Στο τέλος της, απλά αγαπήθηκε λίγο παραπάνω. Ανάσταση ονομάστηκε αυτό.

Ας παίξουμε με ένα οξύμωρο του λόγου κρατώντας όμως τους τόνους χαμηλά: ας μιλήσουμε για τη σιωπή. Ετούτη η βδομάδα είναι σαν και να περπατιέται ολόκληρη σε παχιά μοκέτα. Άηχα βήματα κι η ανάσα κρατημένη. Και κάτι επιπλέον, κάτι ακόμη ετούτης της βδομάδας: η αφή. Αγγίγματα που τα ψάχνουμε σαν και δίχως τους να μην ξέρουμε πώς να σημαδέψουμε τη θεία φάτνη. Από ένα χέρι πιασμένοι Δευτέρα με Σάββατο. Σε μιαν αγκαλιά κλεισμένοι Ωσαννά με Ανάσταση.

Μεγάλη Δευτέρα είναι η είσοδος στην τρυφερότητα του κόσμου μας. Είναι η φωταγώγηση κάθε ευαλωτότητάς μας, το τρέιλερ του πόνου που επιλέξαμε για να φτάσουμε στη θέωση. Μεγάλη Τρίτη είναι οι ήττες που δεν ουρλιάξαμε, οι ματαιώσεις που δεν τις φωνάξαμε, οι απογοητεύσεις που δεν κλάψαμε. Οι πρώτες μέρες της Μεγάλης Βδομάδας δεν είναι κάτι διαφορετικό απ' τη συνέχειά της. Είναι το βουβό ξεκίνημα, τα σιωπηλά πρώτα βήματα προς το Γολγοθά. Ξέρουν οι Πιλάτοι, ξέρουν κι οι Γραμματείς με τους Φαρισαίους: προγραμματισμένα ραντεβού ήταν εξ' αρχής οι συναντήσεις μας. Με αναπόδραστο αποτέλεσμα.

Ετούτη τη βδομάδα προτιμώ τα κατά μόνας. Περπατάω και με ενοχλεί ο θόρυβος γύρω μου περισσότερο από ποτέ. Αναλογίζομαι εντονότερα τα στραμπουλήγματα της εξέλιξης, το πώς φτάσαμε τον άνθρωπο εδώ που τον φτάσαμε. Ένας πλανήτης σε εξορία, χώρες με το δάχτυλο στην πυρηνική σκανδάλη, ένας πορτοκαλί ηλίθιος πρόεδρος, αφασία, ρατσισμός, σεξισμός, γυναικοκτονίες, φασισμός. Περπατάω και δακρύζω ευκολότερα. Δεν είμαστε όλοι Σίμωνες Κυρηναίοι. Δεν αντέχουμε να σηκώνουμε -καν βοηθητικά- το σταυρό της ανθρωπότητας ανηφορίζοντας Γολγοθάδες. Καθείς και τα πάθη που του έχουν οριστεί.

"Θέματα τόσο σοβαρά

καλύτερα να τα ρυθμίζει

η θάλασσα"

(Γιάννης Βαρβέρης)

Καταφυγή μου η θάλασσα. Και τα οικεία δέρματα. Η Μεγάλη Βδομάδα στην εξέλιξή της είναι ένας δρόμος που οδηγεί πάντα στη θάλασσα. Είναι μια θλίψη που οδηγεί πάντα σε ένα γυμνό σώμα ως προσκέφαλο. Ο βαθύς, ακραίος, πλήρης πόνος της Μεγάλης Πέμπτης θα φτάσει να γίνει χαρά, θαύμα κι ανάσταση του Μεγάλου Σαββάτου μόνο μέσω αυτών. Η ταφή της Παρασκευής, ο θρήνος, τα λουλούδια στο μνήμα είναι οι αστερίσκοι μιας μέρας μετάβασης. Είναι το "αν και σήμερα μπορέσεις να τα καταφέρεις με ετούτο το ανείπωτο, από αύριο μπορείς να λογίζεσαι Θεός".

Δε θα επιδοθώ σε συμβουλές και προτροπή για κοινές πρακτικές βίωσης της κατάνυξης. Δεν τη νιώθουμε όλοι εξάλλου. Όπως είπα και στην αρχή όμως, ας μην το δούμε ως θέμα πίστης. Ετούτη είναι μια βδομάδα ενδοσκόπησης, μια βδομάδα δίχως ουρλιαχτά. Είναι τα μέσα μας λόγια με απεύθυνση προς ό,τι νομίζει ο καθένας, για τους ανθρώπους μας που έφυγαν όμως και τους ανθρώπους μας που δεν έφυγαν αλλά δεν είναι κι εδώ. Είναι, εν τέλει, η ταπεινότητα ως συνειδητοποίηση της θέσης μας στο σύμπαν κι η αγάπη ως στόχος αυτής της θέσης να της δώσουμε ένα νόημα που να αξίζει να ζούμε για να το υπερασπιζόμαστε.

*Η Δήμητρα Κιομουρτζίδου φωτογραφίζοντας έβαλε τα κεφαλαία γράμματα σε ετούτη τη Μεγάλη Εβδομάδα.