Αργά το βράδυ. Και τώρα σπίτι. Μόνος. Και τόσον έρωτα τι να τον κάνω? Τόσο μακριά απ' τον κόλπο σου πώς να βρει πέτρα η άγκυρά μου να κοντράρει? Πού να δέσω γλυκιά μου? Φτιάχνεις κενά στην συνέχειά μου. Το συνειδητοποιείς? Κάθε γραμμή είναι μια σειρά από τελείες. Τις Παρασκευές ανοίγεις ένα σακούλι κι αρχίζεις να ρίχνεις μέσα ένα σωρό από δαύτες. Όλες τους μου λείπουν. Μία προς μία. Τα μάτια σου, τα χείλη σου, τα στήθη σου... Οι κραυγές σου και οι λέξεις σου. Τελείες εν απουσία. Μη φεύγεις. Θ' αυτοκτονήσω.
2 comments:
grafe ki allo provataki..... koveis thn anasa akrivws sth mesh... mh fevgeis mh fevgeis mh fevgeis.... monaxa pou egw to lew sto keno gt pote kaneis den irthe ...
Θα μπορούσα να το έχω γράψει εγώ, δυό χρόνια πριν
το κακό είναι πως δεν μπορώ να ψτο γράψω τώρα
και μοιάζει η απέραντη εκείνη διακεκαυμένη λύπη προτιμότερη από το τωρινό Ψύχος...
Post a Comment