Θεσσαλονίκη 12/ΙΙΙ/2010
“Stay ‘cause I need you to find my way…” Τι εγωιστικός στίχος, τι αλήτικα εαυτούλης και… πόσο μ’ αρέσει!. Σου δίνομαι για να υπάρξω. Σε χρησιμοποιώ. Ποια ανιδιοτέλεια; Ερωτευμένοι είμαστε, δε δουλεύουμε στη Unicef. Σε φιλάω για την ηδονή του να γεύομαι τη γλώσσα σου. Σε θέλω εδώ, κάθε μέρα, κάθε στιγμή κι ας πνίγεσαι, γιατί η παρουσία σου, όσα βρίσκω στα μάτια σου είναι λύση σε κάθε αίνιγμά μου. Stay… γιατί αν φύγεις μπορεί και να σε σκοτώσω. Και ξέρεις; Βγάλε το «μπορεί». Αν φύγεις θα σε σκοτώσω. Όχι εκδικητικά. Δεν παίζουμε σε ελληνικό δράμα μικρής επαρχιακής πόλης. Ούτε για όσα θα έκανες αν εν τέλει έφευγες. Θα γίνει σαν φυσική κατάληξη ενός πάθους που, λένε, όφειλε να είναι δίδρομο, μα επιμένει να δηλώνει μονόδρομο. Καθένας να απομυζά τον άλλον για τον εαυτό του. Μέχρι τελευταίας ρανίδας. Γι’ αυτό όμως και συνεχίζει ως πάθος. Γι’ αυτό και μ’ αρέσει ο στίχος: “Stay”, αλλιώς δεν πρόκειται να βρω το δρόμο μου!
3 comments:
υπεροχο!
καποτε θα ερθω να σε βρω για αυτο το κειμενο.
Πάθος, πόθος, έρωτας... Νόμιζα ότι έχουν πεθάνει πια αυτές η έννοιες, θυσιάστηκαν στον βωμό του meaningless (ουσιαστικά) sex. Χαίρομαι που βλέπω ότι υπάρχουν ακόμη. Κάνουν τη ζωή πιο πλούσια.
..thanks...
.. σε κάποιων τα σώματα το sex δε θα είναι ποτέ meaningless. Γι' αυτά ανασαίνουμε, ματώνουμε, γράφουμε...
Post a Comment