Δε λέω ότι η θάλασσα δε με τρομάζει. Δεν αμφισβητώ το μεγαλείο της. Απλά μπρος της ο φόβος μετατρέπεται σε σεβασμό. Κι από εκεί είναι τόσο κοντινή η απόσταση ως τη λατρεία.... Η φωτιά όμως είναι άλλο. Η φωτιά είναι τρόμος και συγγένεια με το φι του φόβου, του φοβερού! Είναι αίσθηση εκ των προτέρων ήττας και θύμησες αρχέγονες καμένου δέρματος. Η φωτιά είναι ξεσπίτωμα και 300 αποτεφρωμένα ζώα μέσα στο στάβλο τους στην Αιτωλοακαρνανία. Είναι ο διοικητής της Πυροσβεστικής στο Γύθειο, που κυκλώθηκε απ' τις φλόγες της και κάηκε. Είναι τα πεύκα που τσιτσίριζαν στο χωριό μου και ο κόκκινος ουρανός, που βουρκώνει τα μάτια μου, απέναντι στην Πρέβεζα... Η φωτιά είναι η τιμωρία των Θεών κι όχι το δώρο του Προμηθέα. Το πάντα ανεξέλεγκτο απ' τις ανθρώπινες δυνάμεις. Η φωτιά είναι η κόλαση της φύσης. Το οριστικό τέλος της..
3 comments:
ποτέ δε σκέφτηκα έτσι για τη θάλασσα, δε μου προξένησε ποτέ συναισθήματα φόβου, ούτε καν όταν γύρως τα 8 πρώτα μου χρόνια πήγε να με πνίξει..... και όταν ήμουν δύσκολα στην εφηβεία στη θέα της εκτόξευα τις σκέψεις, τις ανασφάλειες και τα όνειρα μου
η φωτιά είναι άλλο... είναι δέος, το δεος του ανεξέλεκτου που προκαλεί τρόμο μα και συνάμα η ζεστασιά στις κρύες νύχτες του χειμώνα, τα ψησίματα στην παραλία.....
πήρα απαντήσεις.....
βρήκα (το πρόβατο μού δωσε) κάτι στο παρόν
που μόνο σαν μακρυνή ουτοπία το λόγιαζα στο μέλλον
σα στάχτη σκορπάω τα καμώματα του σαν κοιτάω
Greeat read thank you
Post a Comment