Θεσσαλονίκη 5/Χ/2011
Ναι-ναι το ξέρω, μου το ‘πες: να τους δώσω μια ευκαιρία, να μην κρίνω απ’ την πρώτη στάση του κορμιού, απ’ την πρώτη ανόητη διατύπωση σκέψης. Μου το ‘πες: να μην τα βλέπω όλα τρίλιζα που εγώ πάντα βάζω τα Χι, να χαλαρώσω λιγάκι τα λουριά της επιλεκτικότητάς μου. Μόνος μου θα μείνω, είπες. Αν βλέπω μόνο σε εσένα (κι ελάχιστους ακόμη από άλλα παραμύθια) το ξέχωρο που ζητάω, στο τέλος τα μάτια μου θα κλείσουν και δε θα το βλέπω πουθενά. Ωραία, καλά τα λες αλλά πόσο παράλογος είμαι που με κουράζουν όλοι; Πόσο δύστροπος που ο καθένας μπορεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον μου όσο μια μόνη σφήκα το δέρμα ενός ελέφαντα; Σε ρωτάω: Πόσοι απ’ τους δικούς σου μπορούν να ζήσουν στους ζατελικούς κόσμους; Πόσους τους σηκώνει ο τόπος εκεί; Εννοώ πόσοι απ’ αυτούς έχουν το σημάδι της τρέλας στο μέτωπο και το κάψιμο του κεραυνού στο μπράτσο; Πόσα παραδείγματα έχεις να μου δώσεις απ’ όσους έχεις γνωρίσει ως σήμερα που θα φυλλομετρούσαν τον Ρόμπινς με υγρά δάχτυλα και θα διάλεγαν να κατοικήσουν στο σημείο ανάμεσα στο κύμα και στο βράχο; Σκέψου πριν μου απαντήσεις. Έχεις χρόνο, εγώ δε βιάζομαι. Δε νομίζω πως θα αλλάξω σύντομα οπτική προσέγγισης των ανθρώπων. Δε νομίζω πως άμεσα θα γεμίσω το σαλονάκι μας.
21 comments:
τι καλά να ταν κι άλλοι σαν κι εσένα...
μπα ..........
είναι όμορφο, όταν έχεις διάθεση, να γνωρίζει τους άλλους διαπιστώνοντας πόσο ξεχωριστός είναι ο καθένας
Lyr: Τότε θα γινόμασταν κοπάδι...
Anon: Συμφώνησε μαζί του ελπίζοντας μέσα στα επόμενα 300 χρόνια να έβρισκε τη διάθεση..
"είχα να σε δω πολύ καιρό...
ξέρεις πόσο δύσκολο είναι για μένα αυτό....
και τελευταία σου λόγια
{φεύγω για αλλού}
οκ καλά να περάσεις αν μπορείς παρέα με τα συμπεράσματα σου
κι εγώ εδώ μέχρι όποτε παρέα με τις γκάφες μου
πόσο μετανιώνω κάθε φορά που δεν σε παίρνω αγκαλιά, πόσο λυπάμαι για κάθε στιγμή που δεν είσαι εκεί
μα υπάρχει χειρότερο για μένα μαρτύριο απ' το να σε κλείσω στη δική μου φυλακή;;;;;;;;
χάρηκα πραγματικά γιατί ξαναείδα εκείνο τον τύπο που 'χα γνωρίσει κοντά πριν 10 χρόνια
αν θες κάνεμου μια χάρη... ξαναφτιάξε εκείνα τα πραματάκια που στόλιζαν το κεφαλάκι σου
όσα ποτέ δεν σου είπα, είτε γιατί δεν είχαν σημασία, είτε γιατί δεν ήθελα να φορτώσω τον εγκέφαλο σου σκουπίδια
δεν υπήρξαν ποτέ σε αντίθεση με τον τρόπο που εισέβαλες εσύ στη ζωή μου μεταστρέφοντας και αλλάζοντας όλη μου τη βιοθεωρία
ίσως απλά μου άνοιξες μια κουρτίνα σε κάτι που ήταν πάντα εκεί απλά εγώ μεχρι τότε δεν το είχα δει
ναι σου έχω πει πολλά άκυρα από το φόβο της σιωπής μα πλέον δεν φοβάμαι τη σιωπή μόνο τα συμπεράσματα σου
θέλω να σου χαϊδεψω τα μαλλιά μα δεν τολμώ, ο εγωισμός πάντα ήταν πιο δυνατός από μένα
υπογραφή: τηγανισμένες κάλτσες και αυγό
Και βέβαια πρέπει πάντα να δίνεις ευκαιρίες Πρόβατό μου, όχι μόνο μία, αλλά τουλάχιστον δύο σε κάθε άνθρωπο. Σκέψου μόνο πόσες φορές έχεις οχυρωθεί εσύ πίσω από την μάσκα σου παρλάροντας αδιάκοπα και αδιάφορα, από φόβο, από αμηχανία, από ανασφάλεια; Ποιός ξέρει, ίσως από όλα αυτά μαζί, ίσως από οτιδήποτε άλλο. Τα αίτια κάθε συμπεριφοράς είναι τόσα όσα και τα περιθώρια λάθους. Άπειρα.
Έχει δίκιο ο πρώτος ανώνυμος, ο κάθε άνθρωπος έχει να σου δώσει κάτι, ακόμη κι αν αυτό είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγή. Οφείλεις όμως να το ψάξεις για να το βρεις. Να δεις πίσω από τις μάσκες. Κι αυτό γίνεται μόνο με την τριβή. Οι ανθρώπινες σχέσεις όλων των ειδών θέλουν κόπο και χρόνο. Στο έω εκ πείρας.
Χαιρετώ σε
Γεια σου Ηω.. Μάλλον δίκιο έχεις σ' αυτά που λες αλλά δεν κάνει παιχνίδι στη ζωή μας η κοινή λογική και το σωστό. Ευτυχώς δηλαδή..
παρατηρήσεις που εμπνέονται από το θάρρος αντιμετώπισης του αυτισμού που προκύπτει από τη χυδαιότητα της μηχανικής καθημερινότητας και των ενδόμηχων αντανακλαστικών αγκυλώσεων όπως ζήλεια και εγωισμός δεν μπορεί να αποτυπώνονται σε κώδικα με όρους σωστό, δίκιο, κοινή λογική......
ευτυχώς δηλαδή που υπάρχουν κάποιοι που προπολλού έχουν διαγράψει από το λεξιλόγιο τους άχρηστα στοιχεία, όπως σωστό, δικιο, αλήθεια κτλ μπαρούφες αναπαραγωγής της αυθεντίας
στοιχεία που ποτέ δεν είχαν θέση στα παιχνίδια μας
αντε γεια μας
και αέρα στα μυαλά μας!!!!!!
Θα σου έλεγα ότι είσαι σωστός. Με βάση την κοινή λογική δηλαδή.. αλλά δε σ' αρέσουν αυτές οι λέξεις οπότε σε παρακάμπτω...
γενικά οι χαραχτηρισμοί θαρρώ της κοινωνίας του θεάματος πως είναι η αρχή
όχι, και να με συγχωρείς, μα δεν το κατάλαβα, γιατί πρέπει δηλαδή ταμπέλα να κοτσάρεις
ας παραδεχτώ πως το θρετ άνοιξε ενδιαφέρουσα κουβέντα που δεν έχει να κάνει με αυθεντίες με σε κοινότυπες αδυναμίες και την μάχη (προσωπική ή συλλογική) να ξεπεραστούν και στο χρονοντούλαπο της λήθης να χαθούν
γειά χαρά
Πρόβατο όχι Αρνί καλώς σε βρήκα, η λογική μπορεί να είναι σαν την κατσαρίδα (να τρυπώνει απ' τα σκοτάδια) όμως η καρδιά είναι η μύτη μας, και ξέρει πώς να την κάνει "σπλαφ"_ καλό απόγευμα :) θα σου ξανάρθω_
Καλώς ήρθες Setty.
πολύ μου άρεσε η παρομοίωση που έκανες Setty Lepida, όμως έχω μια απορία και την αναφέρω και εδώ μπας και μπορέσω να τη λύσω:
ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΑ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΖΕΙ;;;;;;;
ΚΑΠΟΙΑ ΒΛΑΜΜΕΝΗ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΕ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΣΚΟΙΝΙ ΠΟΥ ΑΝ ΑΝΤΕΞΕΙ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ ΘΑ ΦΑΝΕΙ......ΜΑΛΛΟΝ ΦΤΑΕΙ ΑΥΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑΠΤΥΣΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΕΤΟΙΕΣ ΑΥΤΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ
υπογραφή: τηγανισμένες κάλτσες και αυγό
υγ. ωραίο blog
περα ομως από το κράξιμο σε άλλους, πραγματικά έχει αντιληφθεί κανείς πόσα μπορεί να βιώσει αντι να παρατηρεί (είτε κράζει , είτε χειροκροτεί);;;;;;
Πρόβατο, αν δεν κάνει κουμάντο στη ζωή του καθενός η λογική του, οι αρχές του και ό,τι θεωρεί σωστό, τότε ποιός κάνει;;;
Ανώνυμε, λες αυτιστικό τον Αριστοτέλη που χαρακτήρισε τον άνθρωπο ως ον κοινωνικό ή εγώ το κατάλαβα λάθος;
γειά και σε σένα ΗΩ
εξαρτάται πώς νοηματοδοτεί κάνείς την έννοια "κοινωνικό"
λέω απλώς κάτι που συμβαίνει γύρω μου και αδυνατώ να αντιληφθώ ή να επικοινωνίσω σε αυτή τη βάση
αυτό είναι η θέαση (παρατηρώ) και η ετυμηγορία (χειροκρότημα ή κράξιμο)
με λίγα λόγια η ενσάρκωση του γνωστού "στη ζωή μου θεατής"
logo: crew
στην ερώτηση σου "Πόσοι απ’ τους δικούς σου μπορούν να ζήσουν στους ζατελικούς κόσμους; Πόσους τους σηκώνει ο τόπος εκεί; Εννοώ πόσοι απ’ αυτούς έχουν το σημάδι της τρέλας στο μέτωπο και το κάψιμο του κεραυνού στο μπράτσο; Πόσα παραδείγματα έχεις να μου δώσεις απ’ όσους έχεις γνωρίσει ως σήμερα που θα φυλλομετρούσαν τον Ρόμπινς με υγρά δάχτυλα και θα διάλεγαν να κατοικήσουν στο σημείο ανάμεσα στο κύμα και στο βράχο;"
δεν έχω κάτι να απαντήσω γιατί δε σκέφτηκα να ρωτήσω ούτε καν εμένα....... αλλά μάλλον κάτι τέτοια φαίνονται.....
ακού και λίγο γαλάνη, πχ. "στερεότυπα" (μην εστιάσεις τόσο στο μελό, όσο στη λειτουργία των στερεότυπων που θαρρώ σήμερα μας υπερκαθορίζουν όσο ποτέ πριν)
την καλησπέρα μου
και εσύ που τόσο σνομπάρεις
τι έχεις να μας πεις για τον κάμυ, ή τον καζαντζάκη
ε, λοιπόν ξέρεις κάτι, εμένα δε με κουράζουν οι άλλοι... ο εαυτός μου με κουράζει και σίγουρα εγώ τους άλλους
ναι, αν ήμουν κάποιος άλλος, όχι απλά θα με απέφευγα... σίγουρα δεν θα μου μιλούσα
Ηω: Τα πάθη, οι παρορμήσεις, η φαντασία, η στιγμή... Δε λέω ότι απουσιάζει η λογική αλλά ιεραρχικά βλέπει πολλές πλάτες..
Ανώνυμοι: Το σνομπ δεν ανήκει στον συμπεριφορικό μου κατάλογο. Το πώς διαλέγει να ζει και με ποιον να περπατά ο καθένας δεν είναι θέμα που ξαναγράφεται με μια πιεστική και παρά (προσωπική) φύσιν συμπεριφορά. Είναι κάτι που βγαίνει αυθόρμητα. Μόνο όταν το ακολουθείς είσαι καλά, ζεις καλά, νιώθεις καλά. Αυτό γράφω, για εμένα μιλάω και πιστεύω είναι κατανοητό..
δίκιο έχεις
δεν το είχα σκεφτεί έτσι
απλά έχω την εντύπωση ότι η (έμφυτη ίσως)ανάγκη για οικειότητα είναι λίγο μιζέρια
εμένα πάντως φίλοι μου, μπορώ να παραδεχτώ, ότι ο ρόμπινς μου άρεσε και σίγουρα πρόσθεσε στο μυαλουδάκι μου μια διαφορετική αντίληψη του "γίγνεσται", αλλά και ανάγνωσης των βιωμάτων μου
"πρόβατο όχι αρνί" ωραία επιλογή να αναφερθείς στο συγκεκριμένο συγκραφέα κι αν μπορείς να το μοιράζεσαι σε ένα κοινό σαλόνι μάλλον αυτός είναι ο ορισμός της ευτυχίας
υπογραφή: τηγανισμένες κάλτσες και αυγό
πρόβατο... ίδια η Μάρω Βαμβουνάκη έχεις γίνει... δε μας χέζεις...
Ζ.
Post a Comment