"Μόνο η ψυχή/ αναμμένη σαν παλιά εκκλησία/ δείχνει ότι θα πεθάνουμε άνοιξη..."
Οδυσσέας Ελύτης
Δεν έχει σωτηρία. Δεν είμαι αισιόδοξος πλέον. Οι λέξεις που έκοβαν τις ανάσες στα δύο έμειναν δίχως το ακόνι τους χρόνια. Βράδια σαν ετούτο που σαλτάρει ο νους βλέπω καθαρά: κατεβαίνουμε, δεν ανεβαίνουμε. Ο κόσμος έχει αντιστραφεί, δε σημαδεύει ουρανό η πορεία μας... Λυπάμαι. Κι εγωιστής καθώς είμαι, λυπάμαι κυρίως για 'μένα. Για το στομάχι μου που κάθε μέρα πονάει και περισσότερο. Για τα κακά παιχνίδια που μου παίζει η τύχη. Για τα μάτια μου που έχουν μήνες να κλάψουν. Λυπάμαι. Δε γουστάρω το θάνατο. Ενώχ δήλωνα από μικρός. Δεν είναι ο φόβος ρε γαμώτο. Είναι η χαζή έκπληξη που δε θα μ' αρέσει. Είναι το μόνο μαύρο που δε θέλω να φορέσω ποτέ... Αλλά... Αλλά είπαμε, είναι κακή βραδιά και η βόλτα των προτάσεων καταλήγει στην τελεία. Ποιος είπε όμως ότι θέλω τα σημεία στίξης που δηλώνουν αυθεντίες, στα κείμενά μου; Ξέρεις τι θα κάνω; Ξέρεις. Είμαι αποδεδειγμένα παλαβός. Δε θα κόψω τη βόλτα για να αποφύγω το χαζοσημείο. Θα συνεχίσω να περπατάω για πάντα...... Δεν είσαι όμως εδώ να στο πω. Όλο και περισσότερο λείπεις...
4 comments:
ti simvainei provataki?
Τίποτα Ηλέκτρα.. Ένα κακό βράδυ -με όλο του το σκούρο, με όλες του τις βροχές, με όλους του τους τρόμους.... Τώρα, χαμόγελο πάλι.,
κάποτε είχες καλύτερο φόντο στο site, γιατί μεταβλήθηκε σε μαύρο;
Τα βιβλία εννοείς;... Ήταν για λίγο εκείνα! Παρένθεση. Πάντα μαύρο ήταν... Μου αρέσει περισσότερο. Βολεύει και το Διάολο καλύτερα να κάνει τις μπάζες του!
Post a Comment