Δεν έχει νόημα...

"Είμαι ο εικοστός αιώνας. Είμαι το ραγκτάιμ και το τάνγκο, με γράμματα χωρίς ακρεμόνες, με καθαρά γεωμετρικά σχήματα. Είμαι το μαστίγιο που φτιάχτηκε απ' τα μαλλιά μιας παρθένας και οι λεπτοδουλεμένες αλυσίδες ενός παρακμιακού πάθους. Είμαι κάθε έρημος σιδηροδρομικός σταθμός σε κάθε πρωτεύουσα της Ευρώπης. Είμαι ο Δρόμος, τα άχαρα κυβερνητικά κτίρια, τα καφέ ντανσάν,  η κουρδιστή κούκλα, το σαξόφωνο της τζαζ, το ποστίς της τουρίστριας, το λαστιχένιο στήθος του τραβεστί, το ταξιδιωτικό ρολόι που λέει πάντα τη λάθος ώρα και χτυπά σε διαφορετικούς τόνους. Είμαι το νεκρό φοινικόδεντρο, τα παπούτσια της νέγρας χορεύτριας, η πηγή που στέρεψε μετά την τουριστική σεζόν. Είμαι όλα τα εξαρτήματα της νύχτας".... (Thomas Pynchon)

Και λοιπόν; Έχω ονόματα, έχω επίθετα, έχω σημάδια σε κάθε χάρτη που σχεδιάστηκε σε αυτόν τον κόσμο. Και λοιπόν; Ψάχνω έναν άνθρωπο να πιω ένα βράδυ μια μπύρα και δεν υπάρχει κανείς. Κοιτάω τις εξερχόμενες κλήσεις στο κινητό μου και περιορίζονται σε 4 ονόματα. Αν μετριόμασταν για να πάρουμε παράταση ζωής με το πόσοι άνθρωποι μας σκέφτηκαν μέσα σε 24 ώρες, τότε θα ήμουν απ' τους πρώτους που θα κουνούσαν μαντήλι αχερούσιο. Φυτεύω λουλούδια για να έχω παρέα τη μέρα. Γράφω συνεχώς για να ρίχνω με τις λέξεις παγίδες προσοχής. Μιλάω διαρκώς στο σκυλάκο για να ακούμε και οι δύο τη φωνή μου και να μην ξεχνιόμαστε ότι είμαστε μόνοι. Κι όμως. Μόνοι είμαστε. Και οι δύο απλά κάποιον άλλον περιμένουμε να γυρίσει... Δεν έχει νόημα. Εκεί καταλήγω. Κάποιοι γεννιόμαστε με τον ανθρωποδιώκτη σταμπαρισμένο στο μέτωπο. Όσο και να τον τρίψουμε δε φεύγει...