Δύσκολος χορός...

Δυσκολεύομαι. Πολύ γαμώτο. Πείθω για την ικανότητά μου να αντιπαρέρχομαι τις κακές μέρες αλλά έτσι ζωή δε βγαίνει. Δεν κάνουμε ρητορεία εδώ. Η ικανοποίηση του ακροατηρίου οφείλει να περάσει σε δεύτερο πλάνο. Τα μέσα μου φθίνουν. Κακά σαράκια τσιμπάνε πότε το ένα, πότε το άλλο σαθρώνοντας ολόκληρο το κτίριο. Κοντεύει να ξημερώσει και μόνη παρέα είναι ένας στομαχόπονος κι ένας σταθμός στο ραδιόφωνο που εκπέμπει για έρωτες που έχουν ανάγκη να υποφέρουν, που ζητάν τη λύτρωση μέσω του πόνου. Ήπια την μπίρα και ψάχνω παράξενα σύμβολα στο πληκτρολόγιο που να φτιάχνουν βρισιές κατανοητές κι από όσους απλά θα δουν και δε θα διαβάσουν αυτό το κείμενο. Να, κάτι τέτοιο: #%$^%$&^%*&^(^*&)(*&^%$#@#$%^*&)&*&(^(!@#$%^&*(*&^%#. Βρίζω που δεν καπνίζω, που δεν μπορώ να έχω μια καύτρα στα ακροδάχτυλα, παρέα και φάρο και απειλή για κάψιμο. Κάτι τέλος πάντων να αποσπά τις σκέψεις μου από ένα σωρό ηλίθια καθημερινά προβλήματα. Δεν είμαι αυτό, δε θέλω να είμαι αυτό. Νιώθω να λιγοστεύω. Να ελαττώνονται όσα θέλω να δίνω, όσα θέλω να γράφω, όσα θέλω να κάνω. Ακόμη και τα χαμόγελά μου, αυτά που ποτέ δεν ισολογίστηκαν με τα γαμημένα ξεφυσήματα, ακόμη κι αυτά έχουν γίνει νούμερο μετρήσιμο... Δεν ξέρω. Δε λέω ότι δε θα περπατήσω πάλι πάνω στη θάλασσα, δεν είναι η απαισιοδοξία αδερφή μου, όντας όμως αρκετό καιρό κάτω απ' την επιφάνεια και με τον αέρα στα πνευμόνια μου να γίνεται όλο και πιο δηλητηριασμένος, χάνω την καθαρή σκέψη μου, την αναλυτική μου ικανότητα. Δεν βλέπω στο λίγο μετά, εξαντλείται η υπομονή μου, κρατάω μυαλό και μάτια εδώ. Εδώ. Στο τώρα που ο χορός δε μου ταιριάζει...