Αξίζει να είσαι από νησί έστω μόνο για εκείνες τις μέρες που φυσάει. Για εκείνα τα βράδια που ακούς τις αλυσίδες που το κρατάν δεμένο στη γεωγραφία του, που ακούς τους αρμούς του, να τρίζουν κι αναρωτιέσαι αν πάλι θα αντέξουν ή -όπως η Δήλος παλιά- θα ξεκινήσει τις πλεύσεις του στο πέλαγος.
4 μέρες τώρα η θάλασσα μανιάζει, χτυπιέται, αλυχτάει. 4 νύχτες απειλεί τη στεριά με αντίποινα για πρότερες δικές της εισβολές στο ευμετάβλητο υγρό της. Εραστές τους νομίζαμε, να αγαπιούνται πιστεύαμε. Μα όχι. Πόλεμο έχουν. Τον πιο μακρόχρονο της ιστορίας. Κάποιες φορές, κάποιες εποχές οπισθοχωρούν αλλά τις γέφυρες δεν τις καίνε ποτέ, δεν τις κλείνουν, δεν τις ανατινάζουν. Ξέρουν ότι θα επιστρέψουν. Με το ίδιο σχέδιο μάχης. Με τον ίδιο στόχο. Όπως γνωρίζουν ότι θα βρουν και παράφορη αντίσταση. Δεν πτοούνται όμως, δεν μαλακώνουν. Της μιας καίει τις πληγές το αλάτι, της άλλης βαθαίνει τις ραγάδες ο ήλιος. Κι εμείς, εμείς που είμαστε από νησί, γινόμαστε χρονογράφοι και ζωγράφοι και ραψωδοί και απλοί μάρτυρες αυτού του πολέμου. Ο άμαχος πληθυσμός σε μια αέναα καυτή ζώνη.
1 comment:
Γεια σου βρε Πρόβατε ποιητή!
Post a Comment