Η ΤΕΧΝΗ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ...

Βλέπω το ποδόσφαιρο ως τέχνη. Ξεκινάω απ' αυτό. Στήνομαι τόσα ενενηντάλεπτα μπροστά στην τηλεόραση αναζητώντας τρίπλες τύπου Ρεδόνδο, σλάλομ αλα Μαραντόνα, προσωπικά μέχρι λεπτομέρειας σχεδιασμένα show τύπου Ζιντάν. Πότε απογοητεύομαι, πότε βρίσκω μικρά διαμάντια. Δυστυχώς οι δυο αγώνες αυτής τη βδομάδας στο Champion's League μ' άφησαν ανικανοποίητο. Σαν και να μπήκα στο Λούβρο, οι αίθουσες να ήταν άδειες από εκθέματα κι απ' τα ηχεία να ακούγονταν σκυλάδικα.
Ο Μέσι μπλοκαρισμένος, ο Ετό άσφαιρος, ο Ανρί ατομιστής σαν εικοσάχρονος που αποζητά την πρώτη επιβεβαίωση του ταλέντου του. Κι ο Χίντινγκ αναγορεύτηκε ξανά σε "μάγο". Μα εγώ ξέρω, οι μάγοι απ' το μηδέν δημιουργούν ύλη, απ' το τίποτα κάτι κι όχι το αντίθετο. Δεν καταστρέφουν. Η Chelsea δεν υπήρξε. Όπως δεν υπάρχει ο Πανσερραϊκός μες στην Τούμπα, ο Λεβαδειακός μες στο Καραϊσκάκη, ο ΟΦΗ μες στο ΟΑΚΑ. Τα ίδια και για τον άλλο αγώνα. Ο Ρονάλντο μόνος, ο Ρούνεϊ καλός μα ως εκεί που φτάνει, ο 35άρης Γκιγκς μπήκε στο 80'. Η Άρσεναλ σε νοοτροπία έξω κι απ' των παιχτών της κι απ' του προπονητή της.
Η ένδεια όμως δε σταμάτησε εκεί. Μια στιγμή κράτησα στο φιλμ μου. Μια τρίπλα του Φάμπρεγκας προς το τέλος του αγώνα στο κέντρο του γηπέδου... Μια τρίπλα που ο ελάχιστος speaker τη σχολίασε ως φοβερή πίεση του Φλέτσερ στον μέσο της Άρσεναλ.... Η τέχνη ως κορυφαία έκφραση του πολιτισμού για να υπάρξει δεν έχει ανάγκη μόνο τους καλλλιτέχνες που θα την ασκήσουν, μα και τα μάτια που θα τη δουν, θα την αναγνωρίσουν, θα την εκτιμήσουν και θα την προβάλλουν!