ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ...

Πες πως έχεις δίκιο. Πως το ανθώπινο μυαλό μπορεί να δεχτεί, να χωρέσει τα πάντα. Αποθήκη απίστευτου μεγέθους, στρατιωτικό σιλό παγερών κοντέινερ πληροφοριών. Το δέχομαι. Ξεκινάω όμως ερωτήσεις, κάνε τη συλλογή σου, πακετάρισέ τες και προσπάθησε να μου δώσεις καμιά απάντηση μήπως και ξεκολλήσει λίγο και το δικό μου... Για πες λοιπόν, πώς ζεις στο σκοτάδι για 20 μέρες ξέροντας ότι θα ζήσεις εκεί ακόμη 4 μήνες; Πες, πώς ανασαίνεις στα 700 μέτρα κάτω απ' τη γη; Πώς ζεις σε 50 τετραγωνικά μέτρα χώρο με 33 ακόμη ανθρώπους; Πες, πώς ζεις έχοντας δικό σου 1,5 τετραγωνικό μέτρο για να περπατήσεις, να τεντωθείς, να κλωτσήσεις, να κατουρήσεις, να φας, να κλάψεις, να ουρλιάξεις, να αυνανιστείς, να πλυθείς, να σκεφτείς, να τρελαθείς; Πες! Πες γαμώτο, πώς συνεχίζεις όταν τη γραμμή που όριζε τα όριά σου, τα ανθρώπινα όριά σου την έχεις αφήσει πίσω μέρες τώρα; Προς τα πού πας τότε αν όχι προς την τρέλα, αν όχι προς το θάνατο; Πες, τι κάνεις όταν ξέρεις ότι για μια ευθεία που θα περπατούσες σε 3 λεπτά θα χρειαστούν 120 μέρες για να τη διανύσεις κι αυτό αν όλα (για πρώτη φορά στα ανθρώπινα χρονικά) πάνε καλά; Αν η κυβέρνησή σου (που σε έστειλε στην κόλαση δίχως κανένα μέτρο ασφάλειας), οι εργολάβοι (που αδιαφορούσαν για την όποια φωνή σου ότι κάθε στιγμή ρισκάρεις τη ζωή σου ενώ αυτοί πλουτίζουν), η Nasa (που πάντα νόμιζες ότι νοιάζεται για διαστημικές ουτοπίες), ο Θεός (που στο κόμμα σου λέγανε ότι δεν υπάρχει) συνεργαστούν όπως καμιά ομάδα ως σήμερα, πετύχουν το τέλειο, φτιάξουν αυτή τη γαμημένη δίοδο και σε τραβήξουν πάνω σε κάθετη γραμμή περίπου ενός χιλιομέτρου. Σ' ακούω, δώσε καμιά απάντηση. Πες, πως είναι να νιώθεις ότι σε κανονικό χώρο, σε μια φωνή απόσταση είναι ο γιος σου, η κόρη σου, ο έρωτάς σου, η μάνα σου, αλλά όσο κι αν φωνάζεις κανείς δε θ' ακούσει; Κανείς δε θ' ακούσει γιατί ο χώρος, ρε διάολε, δεν είναι κανονικός. Γιατί από πάνω σου είναι τόνοι χώμα, τόνοι πέτρα. Γιατί είσαι θαμμένος και το ξέρεις ότι είσαι ζωντανός. Έχεις συνείδηση της θέσης σου, έχεις συνείδηση της επικείμενης ήττας σου κι όμως... Κι όμως στέλνεις βιντεάκια που χαμογελάς. Στέλνεις βιντεάκια που κάνεις αστεία. Στέλνεις βιντεάκια που τραγουδάς τον εθνικό σου ύμνο. Τους υπενθυμίζεις την αξία της αισιοδοξίας, του χιούμορ και του συνανήκειν. Πώς είναι να θες να πεις σε όλους ότι στα δύσκολα μόνο το γέλιο και οι κοινές ανατριχίλες θα μας σώσουν; Πές! Πες μου εσύ που έχεις λογική κι έτσι όλα τα εξηγείς! Πες μου έναν τρόπο να μη φτάσω κι εγώ στην τρέλα. Δος μου ένα χάπι να ηρεμήσω, να σταματήσω να κλαίω. Απάντησέ μου σε κάτι. Βάλε μια όποια πρόταση δίπλα στα ερωτηματικά μου...