Δεν είναι απλά μια στιγμή μιας χρονιάς..

 

Είναι το τέλος του 2011, είναι ο κόσμος μας που ακόμη πονάει, ακόμη πεινάει, ακόμη έρπει. Είναι η πρόοδος που άνισα έρχεται, που άνισα οφελεί, που άνισα κόβει εισιτήρια για το μέλλον. Είναι οι χωματερές που μολύνουν τον αέρα, το νερό, τη ζωή αλλά ταυτόχρονα θρέφουν στρατιές ρακένδυτων, δίνουν νόημα σε υπάρξεις που έχουν μάθει να βλέπουν μόνο πλάτες. Είναι ο καπνός από τις άσβηστες φωτιές χρόνων, ο μαύρος καπνός, ο οιωνεί θανατηφόρος. Είναι η οθόνη της παλιάς τηλεόρασης, το έπαθλο, το μεροκάματο, το λιωμένο μέταλλο στο χυτήριο. Είναι η στολή της Μπαρτσελόνα. Το πανταχού παρόν ποδόσφαιρο. Το όνειρο μιας ντρίπλας σαν του Μέσι. Η ελπίδα του "να ξεφύγουμε" όπως τόσα και τόσα άλλα φτωχά παιδιά. Είναι ο -όχι πάντοτε- υγειής φανατισμός μερικών εφήβων που για λίγες ώρες, μπροστά σε έναν κοινής χρήσης δέκτη, παθιάζονται για κάποιους που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Και ξεχνιούνται.. Είναι το κυνηγητό μιας πάνινης μπάλας ή ενός πλαστικού μπουκαλιού για ένα γκολ πραγματικής χαράς πριν τα σκουπιδιάρικα ξεφορτώσουν πάλι... Είναι η φωτογραφία που βραβεύτηκε απ' τη Unicef για το 2011!