Θεσσαλονίκη 5/Χ/2010
Είναι όλα ένα παιχνίδι δύο πόλων; Αρνητικό θετικό; Γίνεται συνεχώς να μπαίνουμε σ’ αυτή την παλαίστρα ως διαιτητές που θα αναδείξουν τον έναν απ’ τους δύο νικητή; Μανιχαϊστικά πορευόμαστε; Γκολ ή άουτ; Και τα δοκάρια; Αυτά δε δίνουν δεύτερη ευκαιρία;.. Ξέρεις κάτι; Είναι τόσες οι φορές που δεν σου απαντάω, όχι γιατί δεν έχω απάντηση, αλλά γιατί δε θέλω να έχω. Όσο κι αν τα έχω φλερτάρει στη ζωή μου, δε γουστάρω όλα τα ερωτηματικά. Όσοι με διαβάζουν με θεωρούν μανιακό της θάλασσας, των κοριτσιών, του ποτού, του ποδοσφαίρου και των ερωτηματικών. Ε, δεν είναι έτσι. Λάθος τους! Λατρεύω τη θάλασσα αλλά έχω ζήσει και μακριά της, μ’ αρέσουν μόνο τα ιδιαίτερα κορίτσια που έχουν έρωτα στην άκρη των δαχτύλων τους και νικοτίνη στο φιλί τους, πίνω μόνο για απόλαυση και μόνο όταν περνάω καλά (όχι όταν είμαι καλά, άλλο αυτό έτσι;), μ’ αρέσει το ποδόσφαιρο ως η πιο αλήτικη απ’ τις τέχνες και σε καμία άλλη μορφή του, και θέλω τα ερωτηματικά που βοηθάν τα κείμενα να μην έχουν μόνο γωνίες. Που αποτελούν το safe σε κάθε γκρέμισμα αυτού που το διαβάζει ή αυτού που το γράφει…… «Αν δε σ’ έψαχνα, θα μ’ έψαχνες ποτέ;».. Να δώσω ξανά απάντηση ή καλύτερα να περιμένω απάντηση;
Φίλε, θα σου φύγει. Ωραίος είσαι, ταλέντο έχεις, με μερικά κορίτσια όμως αυτά δεν αρκούν. Το θέμα, σου λέω, δεν είναι τι έχεις, τι δίνεις, αλλά πόσα μπορείς να γκρεμίσεις, τι δικό σου μπορείς να σκοτώσεις. Κι εσύ δεν το ‘χεις. Δε θα ‘σπαγες ποτέ το Mac σου για χάρη της, δε θα ξεδόντιαζες τα πλήκτρα σου αφήνοντας άσχημη τη μουσική σου μήπως και την προλάβεις πριν χτυπήσει πίσω της την πόρτα.. Φίλε, είναι κορίτσια-αράχνες που τα ερωτεύεσαι γιατί πίνουν το αίμα σου πιο γλυκά από κάθε άλλο, είναι κορίτσια-αερικά που τους δίνεσαι γιατί η αγκαλιά τους είναι πιο μεταξένια απ’ της ομίχλης. Δεν είναι παγίδες τα κορίτσια αυτά, δεν είναι εκ των προτέρων καταστροφή. Κατάλαβέ με! Δε σου λέω αυτό. Είναι κορίτσια ιδιαζόντως ξέχωρα. Drama queens στην απόλυτη ησυχία και sex girls στη γύρω στέγνια. Ταυτόχρονα όμως και υστερία που σου σχίζει τα πουκάμισα, στριγκλιά που σου σπάει τα τζάμια. Για ν’ αντέξει κορμί το κορμί τους, μυαλό το μυαλό τους χρειάζεται μέταλλο σφυρηλατημένο απ’ τον Ήφαιστο, αίμα ανακινημένο απ’ τον Ποσειδώνα... Δύσκολα πράγματα αυτά. Και συνήθως ανεύρετα... Γι’ αυτό σου λέω: θα σου φύγει.
Την καλησπέρα μου. Ήταν δύσκολη η χτεσινή μέρα για την Ελλάδα. Δυστυχώς δε θα είναι η τελευταία. Δεν είμαι εδώ για να γίνω απολογητής κανενός, πόσο μάλλον υπερασπιστής. Τρεις άνθρωποι χάθηκαν σε μια τράπεζα που δεν πληρούσε καμιά προϋπόθεση ώστε να έχει άδεια λειτουργίας, από τη βόμβα και το χέρι μιας δράκας αφασικών σεσημασμένων που δεν πληρούν καμιά προϋπόθεση ώστε να λέγονται άνθρωποι. Δε θα γίνω εγώ όμως ο δικαστής τους. Δε θα τους βάλω στο σκαμνί. Δεν έριξαν τη μολότωφ για να κάψουν τρεις ανθρώπους. Ένα κλειδωμένο σύμβολο χτυπούσαν. Πρόκειται για πόλεμο. Το καταλαβαίνουμε ή όχι έχουμε μπει σε μια εποχή μη ειρήνης. Όχι ηρεμίας με την έννοια που τη ζήσαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια. Και σε καταστάσεις πολεμικές η λογική πιάνει παγκάκι στην άκρη του δρόμου και παρατηρεί τις μάχες που μαίνονται. Ήταν τα πρώτα θύματα μιας μάχης με ευδιάκριτους αντιπάλους αλλά όχι με ευδιάκριτα όρια. Ποτέ δεν ξέρεις αν βρίσκεσαι απ' την απο δω μεριά ή την από κει. Ποτέ δε συνειδητοποιείς πότε πέρασες απέναντι. Λυπάμαι που το λέω, και φοβάμαι πως θα δικαιωθώ σύντομα, αλλά οι εφημερίδες μας θα έχουν κι άλλα μαύρα εξώφυλλα...... Οι συνθήκες εργασίας στη Marfin δεν είναι χειρότερες από ότι στις περισσότερες απρόσωπες μεγάλες επιχειρήσεις. Κλίμα ψυχολογικής τρομοκρατίας, ανελευθερίας, απουσίας πρόνοιας, κάκιστων μισθών. Το χειρότερο είναι ότι διοικείται από κάποιον που αγνοεί την έννοια του μέτρου. Που έχει διαπράξει την ύβρι από χρόνια και ... που δυστυχώς ούτε οι θεοί δεν τον τιμωρούν. Ο Βγενόπουλος, ο άνθρωπος που εκπροσωπεί μια εταιρεία που προσπαθεί να αγοράσει όλη την Ελλάδα (Mig), αυτή τη στιγμή είναι η εικόνα ενός κόσμου που καταρρέει σε αξιακό επίπεδο δίνοντας χώρο σε ύαινες και τσακάλια να αναδυθούν, να αναδειχθούν και να κυριαρχήσουν...... Φοβάμαι, αλλά λέω ότι δεν είναι ακόμη αργά... Πάνω από 200.000 άνθρωποι (500.000 σύμφωνα με το BBC) βγήκαν χτες στους δρόμους. Όσο οι (τρύπιες έστω) σημαίες τους ανεμίζουν υπάρχει ελπίδα.
(Το σκίτσο υπάρχει στο site http://derveniotis.wordpress.com/)
Απ’ την αλήθεια μου κρυβόσουν
κι απ’ το δικό μου πυρετό
θα γίνω αυτό που ονειρευόσουν
αλλά δε θα ‘μαι πια εγώ.
Μου λες πως όλα θα τα φτιάξεις
σα να ‘ναι ρούχα πεταμένα
θα καταφέρεις να μ’ αλλάξεις
μα θα ‘χεις άλλον, όχι εμένα.
Άλλαξέ μου τη ζωή, όχι εμένα
κάνε γη και ουρανό να μοιάζουν ένα.
Άλλαξέ μου τη ζωή, μη με αλλάξεις.
Αν μ’ αφήσεις να πετάξω, θα πετάξεις.
Άσε με, άσε με δίπλα σου να ζω
άσε με, άσε με να είμαι εγώ.
Όπου με θέλεις θα ταιριάζω
το λίγο μου θα ‘ναι αρκετό σου
θα με κοιτάς και θα σου μοιάζω
και θ’ αγαπάς τον εαυτό σου.
Στίχοι του λατρεμένου Οδυσσέα Ιωάννου απ' τον καινούριο δίσκο του Βασίλη. Το πρόβλημα που αναπόδραστα εμφανίζεται σε κάθε σχέση νωρίς ή αργότερα. Το παιχνίδι εξουσίας (και συναισθάνομαι το πεζό των λόγων μου) που βγαίνει απ' το συρτάρι αργά ή γρήγορα. Τα ρούχα σου που δεν αντέχω να βλέπω στο πάτωμα κι εν τέλει δεν είναι άλλο απ' την αυτεπιβεβαίωση, το κορνιζάρισμα της ωραιοπάθειάς μου. Τα copy-paste της φάτσας μου που θέλω να βλέπω σε εσένα... Η ερμηνεία καταπληκτική. Ενέχει κάθε σύσπαση νευρώνα του προσώπου απ' τον πόνο που προκαλεί η διαπίστωση της ιδιοτέλειας. Αν είχα φωνή να το τραγουδήσω, έτσι θα το 'κανα...
Conclusion: Με τρέμει η κραυγή "άσε με να είμαι εγώ".. Δεν έχω δύναμη να την αντιπαρέλθω. Μπρος της κατεβάζω την πύλη μου και σου παραδίδω το κάστρο μου..
ΥΓ. Εσύ, όταν την ακούς από 'μένα, πώς την αντιμετωπίζεις;
"Ο Θεός είναι η σιωπή του σύμπαντος και ο άνθρωπος η κραυγή που δίνει νόημα σ' αυτή τη σιωπή"...Θεσσαλονίκη 12/ΙΙΙ/2010
“Stay ‘cause I need you to find my way…” Τι εγωιστικός στίχος, τι αλήτικα εαυτούλης και… πόσο μ’ αρέσει!. Σου δίνομαι για να υπάρξω. Σε χρησιμοποιώ. Ποια ανιδιοτέλεια; Ερωτευμένοι είμαστε, δε δουλεύουμε στη Unicef. Σε φιλάω για την ηδονή του να γεύομαι τη γλώσσα σου. Σε θέλω εδώ, κάθε μέρα, κάθε στιγμή κι ας πνίγεσαι, γιατί η παρουσία σου, όσα βρίσκω στα μάτια σου είναι λύση σε κάθε αίνιγμά μου. Stay… γιατί αν φύγεις μπορεί και να σε σκοτώσω. Και ξέρεις; Βγάλε το «μπορεί». Αν φύγεις θα σε σκοτώσω. Όχι εκδικητικά. Δεν παίζουμε σε ελληνικό δράμα μικρής επαρχιακής πόλης. Ούτε για όσα θα έκανες αν εν τέλει έφευγες. Θα γίνει σαν φυσική κατάληξη ενός πάθους που, λένε, όφειλε να είναι δίδρομο, μα επιμένει να δηλώνει μονόδρομο. Καθένας να απομυζά τον άλλον για τον εαυτό του. Μέχρι τελευταίας ρανίδας. Γι’ αυτό όμως και συνεχίζει ως πάθος. Γι’ αυτό και μ’ αρέσει ο στίχος: “Stay”, αλλιώς δεν πρόκειται να βρω το δρόμο μου!
Θεσσαλονίκη 19/ΙΙ/2010
Η μπύρα είναι ολόκληρη τελετουργία. Είναι το ποτήρι της. Σαν το ιδανικό εσώρουχο που μπορεί να φορέσει η συγκεκριμένη γυναίκα. Αυτός που πίνει μπύρα απ’ το μπουκάλι είναι η κοπέλα με το μποξεράκι κάτω απ’ το τζιν. Μπύρα είναι η θερμοκρασία της. Αν χάρη του «πίνω» αδιαφορείς για το ζεστό της τότε σε όλα σου είσαι χάλιας. Τότε και χάριν του «γαμάω» αδιαφορείς για το στεγνό της. Μπύρα είναι τα συνοδευτικά της. Αν παρελκόμενά της δεν έρχονται βουτηγμένα στη μουστάρδα λουκάνικα, τότε έχεις ξεχωρίσει την Αλίκη απ’ τα θαύματα. Τα ξιδιασμένα καρότα είναι άχρηστα ακόμη και για ερωτικό βοήθημα. Τέλος, μπύρα είναι η παρέα. Μόνος σου στο μπαρ πίνεις ουίσκι, πίνεις βότκα, πίνεις κώνειο. Όχι μπύρα. Αυτή θέλει φίλους, θέλει μουσικές, θέλει παραλίες κι εφηβική διάθεση.
Θεσσαλονίκη 16/Ι/2010
Αχ βρε μωρό μου με τα παράπονά σου! Δε σε πήρα σήμερα κι είναι αδιαφορία; Για σκέψου πώς κλείσαμε χτες βράδυ! Σχημάτισα τα νούμερα με τη θλίψη να με πονάει σε κάθε μου κίνηση. Δεν ήθελα να είσαι μέσα, δεν ήθελα να ‘σαι μόνη, ήθελα απλά να μου δώσεις δυο λεπτά. Ήθελα μόνο ν’ ακούσω «μωρό μου, δεν είσαι καλά;». Να δω ολόγραμμα το χάδι σου στο μάγουλό μου. Κλείσαμε γιατί όλοι γέλαγαν και φώναζαν, γιατί δε σ’ άκουγα, γιατί δεν έκανες πέντε βήματα να μείνεις μόνη σου μαζί μου… Τρέφομαι απ’ τη θλίψη μου, το ξέρω. Μα χτες ήμουν χορτάτος. Να μ’ απαλλάξεις απ’ αυτή ήθελα. Γι’ αυτό δεν πήρα σήμερα. Σε θυμό μου βγήκε!
Θεσσαλονίκη 8/Ι/2009
Στη γιορτή του φίλου σου οφείλεις να είσαι εκεί. Κάθε που γεμίζει το ποτήρι του, δίπλα να ‘ναι το δικό σου και να ζητάει τα όμοια. Στη χαρά του δεν μπορείς να εύχεσαι απ’ το τηλέφωνο. Δε συναισθάνεσαι δια μέσω γραμμών ∙ ορατών ή αόρατων. Όταν οι τριγύρω θα του πουν «ποιος ο κόσμος που διάλεξες για τα έντονά σου;» αυτός να μπορεί να στρίψει το κεφάλι, να απλώσει το χέρι και να τους δείξει: «Να τα δωμάτια που έστηνα γήπεδα, να τα τραγούδια που μου έβαζαν διλλήματα, να τα κορίτσια που μας έκαναν ποιητές»… Στις γιορτές το «λείπει» είναι πάντα αδικαιολόγητο. Το καλό είναι ότι η φιλία δεν αφήνει μετεξεταστέους λόγω απουσιών.
Υγ. Ας ήταν η τελευταία...
