Ιανός: Αλητεία Πολιτισμού

Έχοντας δουλέψει για χρόνια στα συγκεκριμένα βιβλιοπωλεία, γνωρίζω καλά τη γελοιότητα και την υποκρισία πίσω απ’ τη βιτρίνα του… πολιτισμού. Απλήρωτες ΠΑΝΤΑ όλες οι υπερωρίες, συμψηφίζονται με ώρες ρεπό που σου δίνει η διεύθυνση σε μέρες και σε χρόνο που βολεύει αυτή και την κίνηση των καταστημάτων της. Έτσι 70-100 ώρες υπερωριών στη σχολική περίοδο ή την περίοδο των Χριστουγέννων δίνονται σε δύωρα μέσα στους επόμενους μήνες!!! Νόμιμο; Στο κράτος μας και τον πολιτισμό του Ιανού ναι.

Θα πείτε τι τα θυμάμαι τώρα αυτά; Γεγονότα φασισμού και ακραίας εργοδοτικής γλίτσας τα φέρνουν ξανά στην επιφάνεια. Μια Κυριακή του Ιούνη 2011 οι υπάλληλοι του κεντρικού καταστήματος Ιανός στην Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης δούλεψαν στο κατάστημα. Ένας απ’ αυτούς, αντιπρόεδρος του συλλόγου υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Θεσσαλονίκης, ζήτησε να πληρωθούν με τη νόμιμη προσαύξηση της Κυριακής. Η απάντηση της εργοδοσίας ήταν άμεση: Πληρωμή μεν του νόμιμου (νίκη του υπαλλήλου) αλλά άμεση μετάθεσή του σε υποκατάστημα εκτός κέντρου και ασχολία του με αντικείμενο άσχετο με αυτό που προσλήφθηκε (σχολικό και χαρτικό από μελέτες). Ο υπάλληλος αντέδρασε μέσω του σωματείου του. Με προγραμματισμένες συγκεντρώσεις έξω απ’ το κεντρικό κατάστημα της Αριστοτέλους μοιράστηκαν στους πελάτες του Ιανού φωτοτυπίες που ενημέρωναν το κοινό για τη «δημοκρατία» και την «εργασιακή νομιμότητα» που επικρατούσαν στο κατάστημα.

Η αντίδραση της διοίκησης υπήρξε πάλι άμεση. Στην τελευταία συγκέντρωση του σωματείου έξω απ’ το κατάστημα βγήκε ομάδα υπαλλήλων του καταστήματος που μοίρασε το παρακάτω κείμενο στους διερχόμενους με υπογραφές 43 εργαζομένων στο κεντρικό κατάστημα και τις αποθήκες του Ιανού (σχεδόν όλων). Το πόσο αυτό γράφτηκε αυθόρμητα, το από ποιον γράφτηκε και με ποιο τρόπο πάρθηκαν οι υπογραφές το αφήνω σε εσάς να το κρίνετε.

« Αγαπητοί φίλοι και αξιότιμοι πελάτες,

εμείς, οι εργαζόμενοι του Ιανού, οι πραγαματικοί εργαζόμενοι στο χώρο του βιβλίου, σας διαβεβαιώνουμε ότι είμαστε υπερήφανοι που εργαζόμαστε σε αυτή την επιχείρηση. Νιώθουμε δε, ιδιαίτερα τυχεροί που σε τέτοιες συνθήκες πραγματικής εργασιακής τρέλας, που οι μισοί Έλληνες δεν εργάζονται και απ’ αυτούς που εργάζονται οι μισοί δεν πληρώνονται, εμείς ανήκουμε στην «προνομιακή» ομάδα εργαζομένων που έχουν σταθερή, αμοιβόμενη με βάση τη συλλογική σύμβαση (πολλές φορές πάνω απ’ αυτή), ασφαλισμένη  και εξοφλημένη στην ώρα που έχει συμφωνηθεί, εργασία. Σε όλα αυτά προσθέστε το σεβασμό που δείχνει η επιχείρηση στις προσωπικότητές μας, στις ιδιαιτερότητες της καθημερινής μας ζωής και την ελευθερία λόγου και έκφρασης που έχουμε στο χώρο της εργασίας μας.

Μετά απ’ αυτά μπορείτε πολύ εύκολα να καταλάβετε ποιούς έχουμε δίπλα μας και ποιοι στέκονται απέναντί μας.

Με μεγάλη εκτίμηση και με την υπόσχεση ότι θα συνεχίσουμε να σας εξυπηρετούμε με χαμόγελο

Οι πραγματικοί εργαζόμενοι στο χώρο του βιβλίου

Οι εργαζόμενοι του Ιανού

ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ, ΦΙΛΟΤΙΜΟΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΛΗΡΩΜΕΝΟΙ»

Όλα τα συμπεράσματα δικά σας. Εγώ απλά μερικές απορίες έχω:

α. Εναντίον ποιου καταφέρονται οι υπάλληλοι με αυτές τις υπογραφές τους; Εναντίον ενός συναδέλφου τους (ακόμη ανήκει στο δυναμικό του βιβλιοπωλείου!) που δεν κατηγορήθηκε ότι τεμπελιάζει, ότι βρίζεται με όλους, ότι φέρεται απρεπώς, ότι δεν έχει καλές σχέσεις με πελάτες, αλλά που ζήτησε να πληρωθούν ΟΛΟΙ τα νόμιμα;

β. Οι υπάλληλοι ηλικίας 40+ που φοβούνται να μη χάσουν κι αυτοί τη δουλειά τους γιατί έχουν οικογένεια, δούλεψαν μια ζωή για να φτάσουν σε αυτή την ηλικία και να έχουν δουλειά αλλά όχι αξιοπρέπεια; Για τα παιδιά τους είναι απλά το «χρήμα που φέρνω σπίτι και ζούμε» κι όχι οι παιδαγωγοί; Ή θεωρούν ότι αυτό είναι ένα παράδειγμα που πρέπει να ακολουθήσουν και στη δική τους ζωή;

γ. Οι υπάλληλοι ηλικίας 40- έτσι ξεκινάν να πορευτούν στη ζωή τους; Με ανοιχτά πόδια και σκυμμένο κεφάλι; Έτσι νομίζουν κατακτιέται ο κόσμος; Με «ναι» και «μάλιστα» έχουμε τώρα οχτάωρα και βασικό μισθό; Με «υπογράφω» και «χαμογελάω» κερδήθηκε η  ισότητα στην εργασία και τα επιδόματα υποβοήθησης των αδύναμων και των βαριά εργαζομένων υπαλλήλων; Ως πού νομίζουν θα φτάσουν έτσι; Κι όταν θα κοιτάξουν πίσω μια μέρα, πόσο περήφανοι θα είναι γι’ αυτήν τους την υπογραφή;

δ. Σε ποιο σημείο έχει φτάσει η ηθική μας εξαθλίωση, ο εξευτελισμός της έννοιας άνθρωπος ώστε να θεωρούμε «προνόμιο» το να πληρωνόμαστε για αυτά που δουλεύουμε και να έχουμε «ελευθερία λόγου»; Πόσο παρακάτω μπορούμε να πέσουμε;

Το έχω ξαναπεί: σε ένα μεσοπόλεμο ζούμε. Οι χούντες και οι Χίτλερ και τα Ολοκαυτώματα είναι το ίδιο μακριά μας είτε πίσω κοιτάξουμε είτε μπροστά. Κι όλα αυτά δεν γεννήθηκαν και δε θα γεννηθούν ξανά από μόνα τους. Εμείς τα θρέψαμε, εμείς τα τρέφουμε. Το «κοιτάζω τη δουλειά μου» είναι το καλύτερο καύσιμο στο όχημα της ασυδωσίας των άλλων. Των εχόντων την εξουσία. Είτε πολιτική, είτε εργασιακή, είτε συναισθηματική…

ΥΓ. Χαμογελαστοί, πάντα πληρωμένοι, φιλότιμοι και ανένταχτοι υπάλληλοι του Ιανού, εγώ ντρέπομαι. Και πλέον σιχαίνομαι να περάσω ακόμη κι έξω απ’ το κατάστημά σας!