ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΕΚΕΙ..

Θεσσαλονίκη 7/ΧΙ/2008

Κάτι φορές βρίζω που οι 1-2 φίλοι που έχω δεν είναι εδώ (ή εγώ εκεί). Βρίζω που η απόσταση με την παρουσία έχουν μια σχέση μηδενικού αθροίσματος.. Η αναστροφή της διάθεσής μου είναι απίστευτα εύκολη. Οι ρουφήχτρες στο ποτάμι δεν είναι χαρτογραφημένες, ούτε προβλέψιμες. Σε κάθε στροφή, σε κάθε βράχο μπορεί να περιμένει μία. Με παίρνει πριν καλά-καλά πω «ουπς» και με πηγαίνει στον πάτο. Και τότε ψάχνω. Ψάχνω σωσίβια. Ψάχνω ένα μπρούσκο Δαμασκηνό, μια μπύρα αργά το απόγευμα στο Κάθισμα, μια βόλτα στο χιόνι, πέντε-έξι τραγούδια που κρατάν κοσά, ένα «θα νικήσουμε, έτσι κι αλλιώς θα νικήσουμε»… Και τότε χάνω, γιατί κανείς τους δεν είναι παρών. Γιατί η ανάγκη δεν μπορεί να προκαθοριστεί για μια συγκεκριμένη συνάντηση. Χάνω και μένω στον πάτο. Δεν πνίγομαι γιατί τους έχω. Αλλά δεν ανεβαίνω και στην επιφάνεια γιατί δεν τους έχω εδώ.

ΝΟΕΜΒΡΗΣ

Θεσσαλονίκη 6/ΧΙ/2008


Νοέμβρης. Ετούτο το μήνα μ’ αρέσει να κάνω παιχνίδι. Ετούτο το μήνα έχω διαλέξει για φόντο στις κάρτες μου. Στις βροχές του πρασινίζουν τα ενδότερά μου χέρσα. Στις μελαγχολίες του γεμίζουν τα χαρτιά μου. Στα ξεφυλλίσματα των ημερών του ωριμάζουν όλα τα δυνατά μου αισθήματα. Κάθε Νοέμβρη ζωγραφίζω τα καράβια μου και γεμίζω ταξίδια τη ματιά μου. Η μουντάδα του, οι χαμηλοί ρυθμοί του, τα πρώτα πουλόβερ, όλα δαμάζουν τις αναίτιες ανατριχίλες μου. Καθησυχάζουν τους χειμώνες που ακολουθούν. Τους παίρνουν απ’ το χέρι, τους βάζουν στο χαλί μπρος στο τζάκι και ψάχνουν αναπτήρα να το πρωτανάψουν.

VICKY CHRISTINA BARCELONA

Αχ. Τόσο ωραία ταινία. Δείτε τη. Ο Γούντυ Άλλεν είναι θεός..

Σαν σφραγιδάκι πάντως, να το βάζω στις καλύτερες αναπολήσεις μου, κρατάω το χαμένο βλέμμα της Γιόχανσον (ιδιαίτερα αυτό στο κλείσιμο της ταινίας) και το χαρακτήρα της Κρουζ. Συνδυασμός ερωτεύσιμος μέχρι τραγωδίας...

Η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

Θεσσαλονίκη 12/Χ/2008

Η απελπισία πολλές φορές δεν έχει ορατό λόγο ύπαρξης. Μοιάζει αυτοφυής. Να γεννιέται απ’ το πουθενά και να τρέφεται απ’ τις σάρκες της. Φαινομενικά αυτό. Στο βάθος όμως σαν υγρό έρχεται να γεμίσει κάθε κενό του στέρεου σώματος. Έρχεται να γυμνώσει λανθάνουσες χαρές. Έρχεται να γαμήσει Σαββατόβραδα, να ματώσει με ήχο τα αφτιά των σιωπών σου. Αυτό το «είμαι-δεν είμαι καλά» είναι παγίδα μεγάλη. Δόκανο των χειρότερων συναισθημάτων σου. Σ’ αυτό ποντάρουν τα σκοτάδια. Απ’ αυτό αντλούν νερό για να σβήσουν και την τελευταία καύτρα του τσιγάρου σου.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ

1. Είναι δυνατόν να χάνουμε από μια ομάδα που έχει στις τάξεις της έναν παίχτη που τον λένε Παναή? ΠΑΝΑΗ!!! Ακόμη και στις «Γοργόνες και Μάγκες» τον Παναή δεν τον έπαιρνες στα σοβαρά! «Εεε, κυρά Ντίνα, μπάρμπα Μήτσο, το βράδυ όλοι στο καφενείο του Παναή!!!»
2. Είναι δυνατόν να παίζουμε με αμυντικό δίδυμο τον Γκούμα και τον Σαριέγκι? Δε μιλάμε για το χειρότερο αμυντικό δίδυμο του πρωταθλήματος, αλλά για το χειρότερο του κόσμου. Κι αν λέει αλήθεια ο Λιακό για τους εξωγήινους, τότε μιλάμε και για το χειρότερο του σύμπαντος. Ο μπαρμπα-Γιάννης προσπαθεί ακόμη να κάνει τάκλιν με τη γκλίτσα κι ο Σαριέ δοκιμάζει αν μπορεί να τρέξει (τρέξει? χι χι!) με τις φτέρνες. Σαν τον Βέγγο.
3. Είναι δυνατόν να είναι Βάσκος ο Σαριέγκι? Ισπανός? Αντάρτης αυτονομιστής? Με μπουκλάκια και φυσίγγια σταυρωτά? Αυτός!?!! Αυτό το κακάσχημο απολειφάδι? Η διασταύρωση του slow motion με σκουπάκι τουαλέτας? Μα κι ο τελευταίος Ρουμάνος είναι πιο όμορφος. (Καλοί μου άσχημοι Ρουμάνοι δεν έχω κάτι μαζί σας. Μ’ αυτόν έχω.)
4. Είναι δυνατόν να παίζει πάντα ο Βύντρα? Να μην τον κλειδώνουν σε μια αποθήκη? Ο Lucas Βύντρα που έλεγε κι ο Κύπριος σχολιαστής? Στο κέντρο της άμυνας, αριστερό μπακ, δεξιό μπακ, στα χαφ, παντού. Βύντρα στην Αθήνα, Βύντρα στην Ξάνθη, Βύντρα στο Ηράκλειο, τώρα Βύντρα και στα Τρίκαλα… Μα δεν υπάρχει ντρίπλα απ’ την εποχή που ήταν πιτσιρίκος στην Copa Cabana που να την είχε ξεχάσει ο Σάβιο και να μην τη θυμήθηκε πάνω του. «Βύντρα : σ’ ένα βράδυ επαναφέρει όλες τις ξεχασμένες μνήμες σας!»
5. Είναι δυνατόν να χάνουμε 3-1 και να μπαίνει αλλαγή ο Τζιώλης? Ο πάπιος? Ο Ντόναλντ Ντακ? Μπροστά τρέχει η μούτσκα του, πίσω το σώμα και πιο πίσω τουρλωμένος ο κώλος του? Μπήκε για ν’ αλλάξει τι? Όταν ο Αναστασιάδης έβαζε (θεία φώτιση) τον Κουτσουρέ όλοι πέφταμε να τον φάμε. Ο Κρεολός ξέρει..
6. Είναι δυνατόν σε όλον τον αγώνα ο Νίνης να μένει στον πάγκο?

ΛΕΞΗ Ο ΙΔΙΟΣ

Λευκάδα 30/VIII/2008

Τι μου λες δε στέκει αυτό που γράφω? Δε στέκει πού? Στην άκρη του γκρεμού? Κι αν πέσει τι? Νομίζεις δε θα πετάξει? Δε θα μπατάρει τα έψιλον ν’ ανοίξουν φτερά, να γίνουν γλάροι, να το σηκώσουν πάνω από θάλασσες? Εγώ λέω στέκει! Και μη με ειρωνεύεσαι. Δεν είναι δικοί μου κανόνες αυτοί. Δε γράφω με κανόνες. Είναι θέμα ενστίκτου. Επιλογής των κατάλληλων ερωτικών στάσεων για τα ζευγάρια των λέξεων. Και δεν το λέω απ’ έξω. Από μέσα, λέξη ο ίδιος, με σιγουριά στο λέω.

ΤΑ ΚΛΟΥ ΤΗΣ ΧΘΕΣΙΝΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ ΣΤΟ CHAMPIONS LEAGUE

1. Το γκολ του Ντελ Πιέρο. Αγέραστος, συγκινητικός. Μου θύμισε (και σε συναίσθημα) την επιστροφή στο Champions League του Σαραβάκου με την ΑΕΚ.
2. Το πρώτο γκολ της Λυών. Αμάν τσάτσοι. Δεν ξέρω αν έκανε θέατρο ο Ιταλός ή όχι (πολύ πιθανό) αλλά αμάν, αμάν... Αυτοί τη μάνα τους να βλέπανε να διψάει θα πότιζαν πρώτα όλα τα λουλούδια τους κι έπειτα ίσως της έδιναν ό,τι περίσσευε.
3. Το γκολ της Άρσεναλ. Οφσάιντ, οφσάιντ, οφσάιντ... Ο Ολυμπιακός, το Αιγάλεω κι η Άρσεναλ να κερδάνε κι όλοι οι άλλοι ας πάνε να γαμηθούνε.
4. Η αποβολή του παίχτη-ντουλάπα της Άαλμποργκ (δε θυμάμαι το όνομά του). Ξεκίνησε να δέρνει πριν σφυρίξει ο διαιτητής, συνέχισε αφού σφύριξε, αφού τον απέβαλε, αφού είχαν γίνει όλοι μαλλιά κουβάρια, αφού τον κρατούσαν 10 άτομα. Έδειρε όλη τη Σκωτία και λίγο πριν μπει στην Ουαλία δυο γερανοί και 4 διμοιρίες των ματ τον έβγαλαν έξω.

ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΘΕΩΡΩ

Ποτέ δε μ' άρεσε ο Κραουνάκης. Εντάξει, γονάτισα κι εγώ με συγκεκριμένα τραγούδια του αλλά τον σε διάρκεια πόνο (ή χαρά) δεν τον ένιωσα. Ως την προηγούμενη βδομάδα. Στη συναυλία του στο Θέατρο Γης...

Η ωραιότερη παράσταση που είδα φέτος. Περάσματα απ' το κλάμα στο γέλιο με γέφυρες απίστευτης ευφυίας σάτιρα. Αεικίνητος, αλλά κι ακίνητος όταν έπρεπε, ψυθιριστής μα και φωνακλάς μου 'δωσε ένα απίστευτο σε πληρότητα βράδυ.

Αλλά και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν ξεκίνησε με το "Αυτή η νύχτα μένει"? Ο ίδιος στο πιάνο, ο ίδιος φωνή, και το ρίγος στη ραχοκοκκαλιά μου σαν πρότεινε ως είδος αυτό με την "ψυχή ψαριού σε κορμί γατίσιο". Τέτοιες κουμπαριές είναι υποθέσεις των θεών...

Το σίγουρο είναι ότι θα ξαναπάω. Κι όσο για τη Σπείρα-Σπείρα, ένας δεν ξεχωρίζει. Είναι όλοι το ίδιο καταπληκτικοί.

ΣΑΣΑ ΜΠΑΣΤΑ

Θεσσαλονίκη 4/ΙΧ/2008

Μα δεν το ξέρεις? Άλλο να αρέσεις κι άλλο να ‘σαι όμορφη. Διάβολος δεν ντύνεσαι, είσαι… Αυτή περπατά μπρος του, μέσα στο πλήθος και ξεκουμπώνει το παντελόνι της ως τη σχισμή της, έτσι ώστε μόνο αυτός να τη βλέπει. Αυτή τελειώνει γιατί αυτός την κοιτάζει και χαμογελάει. Αυτή ξαπλώνει στο κάθισμα ενός τρένου κι οδηγεί το χέρι του σε κάθε σκαλισμένο με ηδονή G του κορμιού της. Αυτής της βγαίνουν όλα φυσικά. Δε σκέφτεται πώς να τον αποπλανήσει. Δε γυρίζει τσόντα στο «σκίσε με». Δεν είναι καί γυναίκα. Αυτή ορίζει το θηλυκό, τον ερωτισμό. Ενώ εσύ… Αχ, εσύ γλυκιά μου Σάσα. Όσο και να ξανθαίνεις τα μαλλιά, το μουνί σου θα μένει πάντα μαύρο.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕΣ

Θεσσαλονίκη 22/VIII/2008

THE CITIES BOOK

Είστε σίγουροι ότι είναι πεπερασμένος ο αριθμός των πόλεων? Ποια εταιρεία, ποιος οργανισμός, ποιος άνθρωπος μπορεί να τις μετρήσει και να πει με βεβαιότητα «είναι τόσες»? Θα τις έχει βάλει όλες στη λίστα? Παλιές, καινούριες, αυτές που ξεφυτρώνουν τώρα, τα χωριά που μεγαλώνουν?.. Και τις δικές μας, τις δικές μας πόλεις θα τις έχει βάλει? Αυτές που χτίζουμε γύρω απ’ το σπίτι, την εστία μας. Αυτές που διαλέγουμε γειτονιές για τους φίλους μας, ονομάζουμε δρόμους για όσους αγαπάμε, τρέχουμε σε πλατείες με τα παιδιά που κάνουμε… Όχι, η απάντηση είναι όχι. Μόνο συλλογές πόλεων μπορούμε να φτιάξουμε. Μόνο βιβλία-μπουκέτα μπορούμε να μαζέψουμε.

Η ΣΙΩΠΗ ΚΙ Ο ΜΟΥΣΙΚΟΣ

Θεσσαλονίκη 10/VIII/2008

Θα ‘θελα να ‘μουν μουσικός. Όχι γι’ άλλο· για να μπορώ να εκτιμήσω τη σιωπή, να μπορώ να φλερτάρω, να γνωρίσω τη σιωπή. Να την ερωτευτώ. Μόνο αυτός έχει μάτια που βλέπουν το μεγαλείο της. Μόνο αυτός, ο βουτηγμένος σ’ όλη την κλίμακα των ήχων, μπορεί να κλάψει για μια παύση, να πεθάνει σε μιαν αηχία… Η σιωπή έχει δύναμη άπειρη. Στ’ ανεκπαίδευτα αφτιά μας, αυτό φτάνει για να γεμίζει τα ψυχιατρεία. Ο μουσικός της δίνει ορισμό. Είναι ο μόνος που μπορεί να την αντιμετωπίσει αρματωμένος.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕΣ

ΣΟΦΙΑ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ

Ο ΜΩΒ ΜΑΕΣΤΡΟΣ

Βάψ’ τους μαέστρους των κονσέρτων σου! Κάν’ τους ροζ, πράσινους, κίτρινους, πορτοκαλί, μωβ… Κυρίως μωβ! Χρωμάτισέ τους πένθιμα με κορδελάκι επιταφίου. Ντύσ’ τους με μουσική του Μπαχ ή των Διάφανων Κρίνων και στήσ’ τους στο πόντιουμ. Άσ’ τους να διευθύνουν με βάση όσα αισθάνεσαι. Άσ’ τους να γεμίσουν το χώρο μοναξιά, θλίψη, ανανταπόκριτα αισθήματα. Να γδάρουν πρόσωπα, να χτυπήσουν από απόγνωση, να κλάψουν και να πνιγούν μέσα σε πίκρα αυτοφυή. Και στην υπόκλιση… σήκω και χειροκρότα. Δώσ’ τους την ψευδαίσθηση της επιτυχίας!

ΚΡΙΣΗ

Θεσσαλονίκη 3/VIII/2008

Όταν κουραστείς ν’ ακούς για βιβλία, όταν μελαγχολήσεις αρκετά απ’ το μαύρο μου, όταν σου προκαλούν ναυτία οι θάλασσές μου, τότε τι γίνεται? Όταν με γιουχάρεις ζητώντας μου άλλο τρόπο παιχνιδιού, όταν μου λες πως έτσι δε χάνω μόνο τους αγώνες, αλλά και τους υποστηρικτές μου, τότε τι κάνω?... Με την πλάτη στον τοίχο, με το στομάχι να τρυπήσει, με τα γόνατα λυμένα.. Κι όμως θα βρω τρόπο. Δε θα γίνω άλλος, μα θ’ αλλάξω και… θα βρω τρόπο.

ΧΙΡΟΣΙΜΑ

Μην ξεχνιόμαστε. Σαν σήμερα δείξαμε πόσο εύκολο είναι να μη μείνουμε κανένας. Σαν σήμερα δείξαμε πως η κτηνωδία μας δεν έχει όρια. Σαν σήμερα δείξαμε πως κορμιά καίγονται μέχρι εξαΰλωσης. Σαν σήμερα κύριε Αϊνστάιν, κύριε Οπενχάιμερ αφμισβητήσαμε ό,τι έφτιαξε η Φύση, οι Θεοί. Και δεν το αμφισβητήσαμε δημιουργώντας μα καταστρέφοντας. Σαν σήμερα, και σήμερα, κλαίμε. Κλαίμε μέχρι πόνου, μέχρι το αλάτι να χαραχτεί στα μάγουλά μας. Να το βλέπουμε ο ένας στον άλλο και ... να μην ξεχνιόμαστε...

ΠΟΡΤΙΕΡΗΣ ΣΤΗ ΜΥΚΟΝΟ, ΠΟΡΤΙΕΡΗΣ ΠΑΝΤΟΥ

Θεσσαλονίκη 3/VIII/2008


25 χρονών και να διαλέγεις να ‘σαι «ΠΟΡΤΑ». Δηλαδή τρικέφαλος κέρβερος στην πύλη ενός Άδη. Να χτίζεις πλάτες και μπράτσα για να γεμίζεις κενά στο κεφάλι και την καρδιά. 25 χρονών και να μπαίνεις στη δούλεψη κάθε μαφιόζου βρώμικου αιμολάτρη. Να στέκεσαι σε μιαν είσοδο, καμαρωτός μες στην ηλιθιότητά σου, τρομάζοντας αγόρια και κορίτσια. Μπαμπούλας-μαλάκας με πτυσσόμενο γκλοπ για να χτυπάς από μακριά εικοσάχρονους μεθυσμένους Αυστραλούς. Για να σκοτώνεις, τέρας, καθέναν που μπορεί να ταράξει το επίπεδο εγκεφαλογράφημά σου!....

Απόγευμα στην Κατερίνη

Μ' αρέσει η βροχή το καλοκαίρι.... Μ' αρέσει η βροχή γενικά. Ερωτική μέχρι υγρασίας...

ΗΡΑ ΣΕΛΗΝΗ

Φολέγανδρος 18/VII/2008

Ζηλιάρα η Σελήνη. Η μεγαλύτερη όλων. Μη δει χαρά, έρωτα, βολτίτσες, υποσχέσεις… Ίδια η Ήρα. Κινεί παλίρροιες, αδιαθεσίες, κακοκεφιές, σηκώνει κύματα, τρελαίνει νερά, στέλνει φίδια, κάνει τα πάντα για να διαλύσει, να χαλάσει, να χωρίσει… Κάθε πανσέληνο κάτι στραβώνει. Κάθε που γεμίζει το φεγγάρι γίνομαι υπνοβάτης και παίρνω το δρόμο για τον γκρεμό. Δεν έχει σημασία που σταματάω λίγο πριν πέσω. Έχει σημασία που φτάνω στο «πριν πέσω». Και μια φορά το μήνα είναι πολύ. Και πονάει σαν περίοδος γυναίκας…

ΟΧΙ, ΟΧΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Θεσσαλονίκη 6/VII/2008

Δεν είναι φως το φεγγάρι. Ακόμη και στη γέμισή του δεν είναι φως. Αντίστροφη προβολή της νύχτας μέσα μας είναι. Ξεγέλασμα γι’ αποκούμπι λίγο πριν τις αυτοκτονίες μας. Τάχα μου χαρτογράφηση μονοπατιών που όμως οδηγούν σε γκρεμό. Δεν υπάρχει αχτίδα σελήνης. Σπαθί είναι που όπου κόβει, αφήνει πληγές που χαίνουν πύον μαύρο.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕΣ

Θεσσαλονίκη 25/VI/2008

ΠΑΟΛΟ ΚΟΕΛΟ

ΕΝΤΕΚΑ ΛΕΠΤΑ

Άσ’ τον αυτόν! Αυτός θέλει μια γυναίκα δέντρο. Να τον μπολιάσει και να βγάλει μαζί της ρίζες. Μόνο τυφώνας να τους κινεί απ’ τον τόπο τους. Οι εποχές να ‘χουν σειρά και να τους βρίσκουν εκεί. Με χάδια τους χειμώνες και πεταχτά φιλιά τα καλοκαίρια. Εγώ πάλι διαλέγω μια γυναίκα ιστιοφόρο. Σε έντεκα λεπτά να ‘χουμε γεμίσει βαλίτσες, ν’ ανοίγουμε πανιά και να φεύγουμε. Να πηδάμε φθινόπωρα και να κολλάμε σε παγωνιές. Να νοιάζεται μόνο για τον καπετάνιο της κι εγώ μόνο για την προοπτική να της δίνω νέες θάλασσες.

ΒΟΥΤΙΑ ΑΠ' ΤΑ ΒΡΑΧΙΑ

Θεσσαλονίκη 29/VI/2008

Στον έρωτα πέφτεις μόνο με τα μούτρα. Η βουτιά γίνεται από βράχο ψηλό κι απόκρημνο. Κι ο βυθός κάτω είναι άγνωστος και μάλλον επικίνδυνος. Δεν έχει άλλο να κάνεις όμως: να βουτήξεις. Μόνο έτσι ερωτεύεσαι. Χωρίς δισταγμό, με άγνοια κινδύνων, με κλειστά μάτια και βαθιά ανάσα. Και να ξέρεις πως αφού κάνεις το βήμα, φυσική επιστροφή δεν υπάρχει. Αν μετανιώσεις, απλά θα βρεθείς εκτεθειμένος ανάμεσα σ’ αυτό που ήθελες κι αυτό που δε θες. Άσχημο.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕΣ

Θεσσαλονίκη 10/VI/2008

ΖΥΡΑΝΝΑ ΖΑΤΕΛΗ

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΗΡΘΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ

Αλοίμονο, να περάσει ένα μικρό διάστημα χωρίς να ξεφυσάω... Κατάρα από ποιούς θεούς για ποιές ανομολόγητες πράξεις μου? Αν δεν καταλαβαίνεις εσύ τότε ποιός διάολος θα το κάνει? Αν εσύ απ' το μηδέν φτιάχνεις κόσμους νοσηρούς, τότε ποιός θα μου φτιάξει λιακάδες?... Ξέρω, δεν είναι τίποτα αυτά. Μικρές καθημερινές αρρώστιες στα δυνατά σώματά μας. Ένα αντιγριπικό, μιαν ασπιρίνη, μια βόλτα και τέλος. Πάλι καλά. Πάλι καλά? Μικρές-μικρές αρρώστειες... Εσύ δε φοβάσαι? Δεν τρέμεις μήπως καμιά φορά στο τέλος δεν έρθει η ίαση αλλά ο θάνατος?

ΟΧΙ ΠΩΛΗΤΗΣ

Θεσσαλονίκη 25/V/2008

Εγώ δεν πουλάω βιβλία. Μιλάω γι' αυτά που διάβασα και μ' άρεσαν και σου δίνω ένα λόγο να τα διαβάσεις: για να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις μαζί μου, να συνεχίσεις να μου μιλάς. Εγώ δεν πουλάω βιβλία. Προσπαθώ σε δυο λεπτά να σε κάνω να μ' ερωτευτείς. Να σε κάνω να πάρεις αυτό που σου λέω και να με ψάξεις στις λέξεις του, να με χαϊδέψεις στην υφή του, να με μυρίσεις στο μελάνι του. Εγώ δεν είμαι κρίκος της αγοράς. Είμαι γράμμα μόνο του σε πολυκαιρισμένη σελίδα, είμαι λέξη δίχως φίλη, δίχως παρέα, δίχως ρίμα σ' ατέλειωτο ποίημα. Είμαι η άκρη πάνω δεξιά του φύλλου που τσάκισες. Εγώ δεν πουλάω τίποτα. Χαρίζω... Γιατί τα βιβλία μόνο χαρίζονται.

ΤΑ ΚΑΦΕ ΜΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Θεσσαλονίκη 10/V/2007


Καφενείο Ελληνικό, Ζώγια, Ανατολικό, Cardu, Τσέχικη, 52, Γαζία, Momus, Συμφωνία, Kitchen Bar, Μουσείο Φωτογραφίας… Καφέ που γέμισαν και γεμίσαμε τα μεσημέρια μας. Καφέ του χειμώνα μας. Εικόνες βροχής και ζεστασιάς. Αχνιστού καφέ και μπισκότων γεμιστών. Σοκολάτας, δεμένων χεριών και χαδιών στο μάγουλο και στο λαιμό. Καφέ τραγούδια, κουτσομπολιά, γκρίνιες, βιβλία, παιχνίδια, εφημερίδες. Καφέ του χειμώνα μας… Πιάνουν άκρη και μας κοιτάν να ψάχνουμε καλοκαιρινά στέκια. Πιάνουν άκρη και περιμένουν. Λίγοι μήνες είναι, θα περάσουν..

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ

Θεσσαλονίκη 30/IV/2008


Στην ταράτσα. Στο σκόπευτρό μου εσύ, κι εσύ, κι εσύ που θέλετε να με στείλετε στον άλλο κόσμο πριν την ώρα μου. Εσείς που κάνετε κάθε μέρα τόσες απόπειρες δολοφονίας μου. Πρώτα εσείς που περνάτε με κόκκινο. Αλήτες. Μπαμ! Μετά εσείς που όταν σταματάω στο κόκκινο φρενάρετε σαν παλαβοί πίσω μου, γιατί νομίζατε πως σαν κι εσάς μαλάκας κι εγώ θα ανοίξω το γκαζ, θα κλείσω τα μάτια, θα πάρω το δρεπάνι και θα περάσω. Μπαμ! Στη συνέχεια εσείς που βγαίνετε χωρίς να ελέγξετε, αλλά κι εσείς που κι αν ελέγξετε και με δείτε πάλι βγαίνετε. Μπαμ! Και μην ξεχάσω εσάς τους Σουμάχερ, τους Αλόνσο, τους Ραϊκόνεν που δεν καταλαβαίνεται γιατί η ταχύτητα στο κοντέρ μπορεί να κατέβει κι απ’ τα 100 χμ/ώρα. Μπαμ, μπαμ, μπαμ! Σίγουρα όμως και εσάς που… κάποιος σας είπε για το φλας… κάποιος σας είπε για το φλας… αλλά ποιος? Και γιατί? Γιατί να βγάλετε φλας όταν στρίβετε αφού στρίβει το αυτοκίνητο και χωρίς αυτό? Γιατί να βγάλετε φλας για ν’ αλλάξετε λωρίδα? Σιγά! Στη διπλανή πάτε. Μπαμ! Τέλος, λίγες σφαίρες που ‘χω ακόμη τις ρίχνω στους οδηγούς BMW. Παλιών και νέων. Μερικούς μπορεί να μην έχω τώρα τα προφανή αίτια, να μην ξέρω γιατί τους πυροβολώ, ωστόσο σίγουρα ξέρουν αυτοί… ΜΠΑΜ! ΜΠΑΜ! ΜΠΑΜ! ΜΠΑΜ! ΜΠΑΜ!

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΑΠΟΣΥΡΣΗ

ΛΕΥΚΑΔΑ 24/IV/2008

Προς Κων/νο Πλεύρη,

.... γαμάω, γαμάω, γαμάω, από μπρος, από πίσω, απ' το στόμα, γαμάω, γαμιέμαι, γαμιέμαι, κώλος, μουνί, βυζιά, πούτσα, κώλος, κώλος, κώλος, γαμάω, γαμάω, γαμάω, αρχίδια, μουνόχειλα, κωλοτρυπίδα, κλειτορίδα, ρώγες, οργασμοί, οργασμοί, οργασμοί, γαμάω, γαμάω, γαμάω, τα ξύνω, τον παίζω, τον παίρνω, τον δίνω, μ' αρέσει, μ' αρέσει, μ' αρέσει, κώλος, κώλος, κώλος, χύνω, μέσα, έξω, στην πλάτη, στο πρόσωπο, στο στόμα, γλείφω, τα πίνω, κωλοδάχτυλο, τρία δάχτυλα μέσα, γαμάω, γαμάω, γαμάω, ισπανικά, οθωμανικό, ιεραποστολικό, εξηνταεννιά, του λωτού, γλειφομούνι, πεολειχία, πίπα, τσιμπούκι, σκίζω, σκίσε με, άνοιξέ με, φτάνω, έρχομαι, στο κρεββάτι, στο πάτωμα, στην κουζίνα, στο τραπέζι, στην καρέκλα, στην παραλία, στο πράσινο λιβάδι, βουκολικά, στη λιμουζίνα, στον πολυέλαιο, εμείς οι βλάχοι όπου λάχει, τι σου κάνω μάνα μου, κώλος, κώλος, κώλος, μουνί, μουνί, μουνί, γαμάω, γαμάω, γαμάω, γαμάω, γαμάω, γαμάω, γαμάω, γαμάω, γαμάω, γαμάω, γαμάω, γαμάω, γαμάω, γαμάω, γαμάω, γαμάω, γαμάω, γαμάω...

Με συστολή και χαμηλά τα μάτια,

"Πρόβατο, όχι αρνί"

ΣΥΡΟΣ

Θεσσαλονίκη 28/ΙΙΙ/2008

Φεύγω για Σύρο. Μπαίνω σε καράβι πάλι και ταξιδεύω στο Αιγαίο. Παραμονές του Πάσχα και κοινωνώ στην κατάνυξη της θάλασσας, του πλακόστρωτου, του φρεσκοασπρισμένου. Με αγάπη στα μαλλιά, στα μάτια, στα χείλη, στο λαιμό, στα χέρια κινάω για 'κει που κι αν φυσάει θα σφυρίζει διαφορετικά, κι αν βρέχει θα μουσκεύει αλλιώς. Κινάω με σκοπό να ξαναψάξω τον έρωτα και την τραγωδία της Μαρίνας, τον καπνό και τη φωνή του Μάρκου, τους Άμλετ και τους ψιθύρους του Μάνου... το βερνίκι και το ξύλο των ταρσανάδων... Φεύγω για Σύρο. Πηγαίνω να συναντήσω Έλληνες, Φράγκους, Βενετούς, Τούρκους, Εβραίους...

ΦΙΛΕ...

Θεσσαλονίκη 16/ΙΙΙ/2008

Μού 'λειψες φίλε. Τόσοι μήνες ήταν πολλοί. Κι εγώ έχω ανάγκη τα κρασιά σου, τις ακροβασίες στα όρια της ψυχικής υγείας και της τρέλας, τα τραγούδια-σπασμένα γυαλιά καλά σφιγμένα στην παλάμη. Ήρθες και παρ' όλο που δε σ' είδα πολύ μ' έκανες να νιώσω καλύτερα. Κοιμήθηκες στο μαξιλάρι μου κι είδες τι ονειρεύομαι τούτες τις μέρες. Μ' άκουσες να σου μιλάω για αύριο και για τώρα και με σιωπή συγκατάθεσες. Κι είπες είναι ωραίο να σ' αγαπάν και να το ξέρεις. Και λέω είναι ωραίο να 'χεις ένα φίλο που τον αγαπάν, το ξέρει και του αρέσει..

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕΣ

Θεσσαλονίκη 13/ΙΙΙ/2008

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ

"ΣΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΠΟΛΗ"

Στην απαγορευμένη πόλη δεν επιτρέπεται να μπω. Όλοι μέσα και μόνο εγώ απ' έξω. Κι αν έχω πλύνει την όψη μου, κι αν είμαι διαβασμένος, κι αν προδιαθέτω για αρμοστή συμπεριφορά δεν έχει σημασία. Εντός των τειχών θέση για 'μένα δεν υπάρχει. Είναι προτιμότερο μια καρέκλα, ένα ποτήρι να μένουν άδεια, μια μπλούζα αφόρετη, παρά να περπατήσω εγώ στους δρόμους της και ν' αλλάξω τις ισορροπίες της. Από μακριά κι αγαπημένα.... Α! Και ξύλινα αλογάκια μην περνάν καν απ' το μυαλό μου! Τούτη τη φορά οι Τρώες είναι διαβασμένοι.

Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΤΗΣ SYLFAEN

Ο ΑΝΕΜΟΣ ΚΟΥΒΑΡΙ

(ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ)

Ένα τεράστιο "περνάμε καλά" (!) επικρατεί. Είναι όλοι μόνοι- και τα ζευγάρια. Μόνα κι αυτά.

(σελ. 123, περίοδοι 6-8)

ΟΜΟΡΦΟΣ ΚΑΙ ΡΟΖ

Θεσσαλονίκη 5/ΙΙ/2008

Ναι! Συνεχίζω να ‘μαι έτσι όμορφος και ροζ. Ναι, συνεχίζω να ‘χω ό,τι μου ζωγράφισες ως χαρακτήρα, προσωπικότητα κι εμφάνιση. Δεν άλλαξε το ιδεατό σου. Πλένει ακόμη τα χέρια του στην Κασταλία πηγή και σ’ αυτά διαβάζει μοίρα βασιλιάδων…. Πίνω κρασιά μπρούσκα, μουδιάζει η γλώσσα μου και μεθάω σα Διόνυσος. Βλέπω γυμνό κάθε θηλυκό και το προσομοιώνω στο κορμί σου. Γιατί ερωτικά – για ‘μένα- μόνο εσύ υπάρχεις. Μία προς μία τις δικές σου εσοχές ονειρεύομαι, κάθε βράδυ που ‘σαι μακριά, να πληρώνω. Ένα προς ένα τα δικά σου «ζητάω» να ικανοποιώ… Παραμένοντας ροζ και όμορφος.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕΣ

Θεσσαλονίκη 15/ΙΙ/21008

«Οι λέξεις αδιάβαστες σκουριάζουν

Γιάννης Τριάντης

Ένα χρόνο δώρα αχάριστα. Σ’ ένα μπαούλο μαζεμένα. Να στα δώσω πριν βουλιάξω το πειρατικό μου και χρειαστείς κατάδυση για να τα βγάλεις! Ένα χρόνο λέξεις αδιάβαστες. Αφού όχι απ’ τα χείλη σου, αφού όχι απ’ τα μάτια σου, αφού όχι απ’ το σώμα σου, από κανέναν. Θα μου σκουριάσουν και θα κλαίω μετά τη λάμψη τους όταν τις σχεδίαζα. Ένας χρόνος ώρες στα κλεφτά. Τέλος! Διάβασέ τες! Σου ανήκουν.

ΒΙΟΛΙ

Θεσσαλονίκη 3/ΙΙ/2008

Το βιολί είναι θηλυκό. Όχι γυναίκα· θηλυκό. Δεν έχει ανάγκη να κουνήσει δαχτυλάκι για να σύρει πίσω του στρατιές αντρών. Από μόνοι τους αποφασίζουν σταυροφορίες ορίζοντάς το άγιο τόπο. Στο αντίκρυσμά του χωρίζουν ζευγάρια που ήταν χρόνια μαζί.. Το βιολί γνωρίζει την ομορφιά και τη δύναμη του κορμιού του. Γουστάρει τη γύμνια γι’ αυτό και κατάσαρκα θέλει να αγγίζει το λαιμό. Να κάνει σημάδια στους άντρες και να γίνεται πέμπτο μέλος στις γυναίκες… Το βιολί όταν πρόκειται για έρωτα κόβει ανάσες ετεροφυλόφιλα, αλλά ακόμη παραπάνω φτιάχνει τραγωδίες ομοφυλόφιλα.

Η ΠΛΑΤΗ ΣΟΥ

Λευκάδα 29/Ι/2008

Να γράφω στην πλάτη σου. Λευκή μου κόλλα ό,τι πιο απαλό, αψεγάδιαστο και όμορφο στον κόσμο. Μελάνι μου ο ιδρώτας κατά μήκος της σπονδυλικής σου στήλης. Τα όμικρον τα βάζω με δαγκωνιές και τα γιώτα τα φτιάχνω με τα νύχια μου. Τα λάθη τα σβήνω με σάλιο με τη γλώσσα μου για γόμα, και στίξη είναι οι δικές μου σταγόνες. Όσο για έμπνευση, αρκεί να κοιτάξω, ν’ αγγίξω λιγάκι χαμηλότερα. Έξω απ’ την κόλλα και ελάχιστα πριν το κορμί μου.

ΑΛΙΚΑ ΝΥΧΙΑ

Θεσσαλονίκη 20/Ι/2008

Θέλω να βλέπω τα νύχια των χεριών σου βαμμένα. Να με χαϊδεύεις ροζ, κι εγώ να φοράω ελαφρύ μπλουζάκι στην ψύχρα την τόση τρυφερότητα. Να ανοίγεις φουξ τα βιβλία, κι εγώ να διαβάζω στις αράδες τους όργια του Απολλιναίρ, ερωτισμό του Εμπειρίκου, καύλα του Πετρόπουλου και του Υφαντή, μόνο σεξ του Πιερ Λουί, νύχτες-φαντασιώσεις του Μυσσέ. Να κατεβάζεις κόκκινα το φερμουάρ σου και να τρίβεις ό,τι απ’ τον πόθο με τελειώνει και μόνο μυρίζοντάς το… Βάφε τα νύχια σου! Μην το αμελείς Αφροδίτη, Απσάρα, Βένους, Νανάι, μωρό μου. Μη θεωρείς ασήμαντη καμιά λεπτομέρεια απ’ όσες γεμίζουν τα μάτια μου με «θέλω». Μη νομίζεις πως εκείνες τις στιγμές απλά γλείφω τ’ ακροδάχτυλά σου! Γεύομαι χρώματα, καταπίνω ουράνια τόξα, δειπνώ παλέτες λυγμών και βογκητών σου. Χρωμοφάγος και χρωμολάγνος των αγγιγμάτων σου, ηδονοθήρας των έγχρωμων δρόμων που ανοίγεις στην πλάτη μου, λατρεύω τα χέρια σου όταν, σαν σούρουπο καταλήγουν σε άλικες αποχρώσεις.

ΕΧΩ ΞΟΡΚΙΑ?

Θεσσαλονίκη 14/Ι/2008

Ένα χρόνο μετά η ίδια κακοτυχία είναι εδώ. Η Ρέα του Κοός με άγγιξε στο μέτωπο κάποιο βράδυ και μες στο βαθύ ύπνο μου δεν το κατάλαβα. Πάλι δείχνω ανήμπορος να κάνω κάτι μπρος στην τόση γκίνια, μπρος στο ρεσιτάλ της κακοδαιμονίας. Τι κι αν βάλω ανάποδα τα παπούτσια μου, την μπλούζα μου, αν κρεμάσω σκόρδα στο λαιμό, πέταλα στις πόρτες μου. Ο εχθρός είναι εντός των τειχών. Μόνο η κάθαρση θα διώξει τη βρωμιά. Κι όταν μιλάμε για μαγεία, κάθαρση είναι η φωτιά. Είναι οι φλόγες που ταυτόχρονα θα ανοίγουν βεντέτα και θα παίρνουν κι εκδίκηση.

ΘΕΛΩ ΚΙ ΑΛΛΑ

Θεσσαλονίκη 6/Ι/2008

Μη με παρεξηγείς! Δε θέλω να σου βάλω αλυσίδες. Ούτε βέβαια να μου υπογράψεις κάποιο συμβόλαιο σίγουρης μελλοντικής συνύπαρξης. Δε θέλω να εκβιάσω όρκους σου μπρος στα ιερά σου σύμβολα, απάτητους, για εμάς αύριο. Κι ούτε βουλοκέρι ζητάω στις λέξεις σου, σφραγισμένες να μείνουν ως τη δικιά μας μέρα της κρίσης. Το ότι είσαι μαζί μου τώρα, όμως δε μου αρκεί. Θέλω να βλέπω στα μάτια σου λύσσα για την πιθανότητα να με χάσεις. Θέλω να βλέπω στο χέρι σου μαχαίρι φονιά, αν στην επόμενη γωνία διαλέξω να στρίψω αλλού. Τρεμώδες παραλλήρημα να σε πιάνει αν δεις στον ύπνο σου ότι μια μέρα περπατάω χωρίς εσένα στην παραλία. Θέλω να ‘σαι ευτυχισμένη που είσαι μαζί μου τώρα, και δυστυχισμένη και μόνο στην πιθανότητα να μην είσαι μαζί μου για πάντα... Έχουν διακριτή διαφορά όσα σου λέω. Το καταλαβαίνεις?

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕΣ

Θεσσαλονίκη 3/Ι/2008

"Οδηγός επιβίωσης στα ταξίδια"

Σαν έρθει Εκείνος δεν είναι χρήσιμος κανένας οδηγός επιβίωσης. Τα ταξίδια γίνονται ταξίδι και το πέρασμα είναι το Αχερούσιο... Λεν δεν έχει σημασία τι είχες και τι κατάφερες ως εκείνη τη στιγμή. Ανοησίες!!! Δε μηδενίζονται όλα. Μένουν τα κρασιά που ήπιες με φίλους, οι αγκαλιές που έκανες με δικούς κι οι οργασμοί που έφτασες από έρωτα. Μένουν οι άνω τελείες σου, και στο απέναντι που θα πας, σαν φωτάκια μες στη νύχτα θα τις βλέπεις. Θα τις βλέπεις και δε θα κλαις που τις άφησες εκεί. Θα χαμογελάς πλήρης ευτυχίας που τις έφτιαξες εκεί.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕΣ

Κατερίνη 31/ΧΙΙ/2007

"Οι λέξεις αδιάβαστες σκουριάζουν."

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Οι λέξεις αδιάβαστες σκουριάζουν, ανείπωτες κατατρών ό,τι μέσα σου αφάγωτο έχει μείνει, ανέγγιχτες παγώνουν και μένουν -απαράλλαχτες σχεδόν- ν' ανακαλυφθούν από άλλους μια μέρα. (Μα τι να το κάνεις? Εσένα σ' έχουν προσπεράσει.) Οι λέξεις ανείδωτες υπάρχουν στο χώρο, μέσα μας, κάτω απ' τα μαξιλάρια, στις ακρούλες απ' τα βλέφαρά μας, στις νεκρές γωνίες της όρασής μας. Υπάρχουν και περιμένουν ένα μαγικό, ένα τρικ να τις φωταγωγήσει, ένα κάτι να τους δώσει τόνο υπόστασης (πάντα ερωτικής αλλιώς κατάρα!! να μην υπάρχουν!!). Οί λέξεις είναι φιλιά και χάδια. Χωρίς νόημα μακριά από αξιοφίλητα κι αξιοχάιδευτα σώματα!